Ρόζα Λουξεμπούργκ: Υποθήκες

Η εμπειρία από την τρέχουσα επικαιρότητα, (τη ζοφερη πραγματικότητα των ημερών μας, με την άνανδρη δολοφονία ενός συνανθρώπου μας από μια δράκα αυτοαποκαλούμενων “κοινωνικών αγωνιστών”) μας οδηγεί στη διαπίστωση πόσο επίκαιρη παραμένει σήμερα η θεώρηση μιας διανοούμενης που , πριν από έναν σχεδόν αιώνα, απαξίωνε την πολιτική δολοφονία ως μέσο για την επίτευξη των στόχων της προλεταριακής επανάστασης.
Γράφει λοιπόν η (δολοφονημένη τον Ιανουάριο του 1919 από γερμανούς φασίστες) Rosa Luxemburg : “Για να πετύχει τους στόχους της η προλεταριακή επανάσταση δεν χρειάζεται την τρομοκρατία, η ίδια μισεί και συχαίνεται τη δολοφονίσ ανθρώπων. Της είναι άλλωστε άχρηστα ως μέσα για τη διεξαγωγή του αγώνα, διότι μάχεται εναντίον θεσμών και όχι μεμονωμένων ατόμων… ( η εανάσταση) δεν είναι η απέλπιδα προσπάθεια κάποιας μειονότητας να προσαρμόσει δια της βίας τον υπόλοιπο κόσμο στα δικά της ιδεώδη προτυπα. (η Επανάσταση) είναι το γιγάντιο κίκημα των εκατομμυρίων από τη λαϊκή βάση, η οποία έχει προορισθεί να εκπληρώσει την ιστορική αποστολή και να μετατρέψει την ιστορική αναγκαιοτητα σε ρεαλιστική πραγματικότητα” ( Rosa Luxemburg, Gesammelte Werke, τ.4, 440 κ.ε.) .
Δεν είναι όμως σήμερα απλώς επίκαιρη, λόγω της τρέχουσας συγκυρίας , η σκέψη της Ρ. Λουξεμπουργκ αλλά παραμένει διαχρονικά ως η κατεξοχήν έκφραση της εναλλακτικής εκδοχής του σοσιαλισμού. . ΄Ετσι κλασικός για την τάση που εκπροσωπεί, παραμένει ο ορισμός της για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών : « Ελευθερία μόνο για τους κυβερνητικούς οπαδούς, μόνο για τα μέλη του κόμματος, όσο πολυπληθή και να είναι αυτά, δεν ε είναι διόλου ελευθερία. Η ελευθερία είναι πάντα και αποκλειστικά η ελευθερία που έχουν οι αντιφρονούντες. Τούτο όχι εξαιτίας κάποιους φανατικής αντίληψης περί Δικαίου αλλά διότι ο,τι αξιομνημόνευτο, ολοκληρωμένο αλλά και λυτρωτικό ενυπάρχει στην πολιτική ελευθερία εξαρτάται από το βασικό αυτό χαρακτηριστικό (την ελευθερία που απολαμβάνουν οι αντιφρονούντες), Χαρακτηριστικό που παύει να υπάρχει όταν η «Ελευθερία» αναχθεί σε κάποιο ιδιαίτερο προνόμιο».
Το παραπάνω χωρίο αποδίδει ακριβώς την πεμπτουσία του Δημοκρατικού σοσιαλισμού. Μια διακήρυξη ωστόσο, την οποία οι συνθήκες δεν επέτρεψαν να εφαρμοσθεί στην κυβερνητική πράξη. Οι όποιες πρώτες απόπειρες της εφαρμογής στην καθημερινή πράξη του «σοσιαλισμού με το ανθρώπινο πρόσωπο», (στη Χιλή του Αλλιεντε ή στην Τσεχοσλοβακία του Ντουμπτσεκ) θα ματαιωθούν γρήγορα από τις δυο παγκόσμιες Υπερδυνάμεις, οι οποίες θα αντιδράσουν σε κοινωνικούς «πειραματισμούς» που θέτουν υπο αμφσβήτηση τα δομικά χαρακτηριστικά του κρατούντος συστήματος. ΄ Ο σοσιαλισμός του Αλιέντε και ο πλουραλισμός του Ντουμπτσεκ αποτέλεσαν το κόκκινο πανί για τους πανίσχυρους γείτονες...
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ , για να περάσουμε και στην τρέχουσα καθ’ημάς πραγματικότητα, αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα ιδεολογικό πρωτοπόρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού, τον οποίο προσπαθούν στις μέρες μας να συγκροτήσουν ως μια συντεταγμένη πολιτική ενότητα , ως κόμμα, μεμονωμένα στελέχη που, όπως είναι γνωστό, αποσπάστηκαν απο το κόμμα , του οποίου στη Βουλή ηγείται ο κ. Τσίπρας,
Μπορεί όμως μια τέτοια απόπειρα να αποτελέσει και μια ρεαλιστική κυβερνητική εκδοχή;.

Ο αναχρονισμός ως φαινόενο του παρόντος

Καθώς , όσο το θερινό ζώδιο διανύει την τροχιά του και η αποχαυνωτική ραστώνη προσλαμβάνει κάθε μέρα και ευρύτερες διαστάσεις στον ελλαδικό μας μικρόκοσμο, οι αποκαλύψεις για τη δημόσια διαφθορά που καθημερινά πληθαίνουν δεν φαίνεται να προκαλούν πλέον κάποια αντίδραση από την πλευρά του κοινωνικού συνόλου των αρχομένων. Διατελούμε όλοι μας πλέον, αυτό είναι βέβαιο, σε μια κατάσταση συλλογικού μιθριδατισμού απέναντι στα κατορθώματα των αιρετών μας αρχόντων. Δεδομένο που επιτρέπει στους ίδιους να προβάλλουν, θρασείς λαλίστατοι ,από τηλοψίας για να εκθειάσουν τα όποια έργα τους «χωρίς σύνεσιν, χωρίς αιδώ»....
Τις συνέπειες από τη δημόσια αυτή επίδειξη αυθάδειας από το μέρος των φαύλων αιρετών μας αρχόντων επιτείνει (εκτός από την αδράνεια από όλους εμάς τους «κοινούς υπηκόους» ) και η παντελής απουσία από το πολιτικό γίγνεσθαι ενός αντίπαλου δέους, ακριβέστερα: της προοδευτικής Αριστεράς. Μεταθέτοντας λοιπόν τη θεώρηση του ρόλου της εναλλακτικής εκδοχής της Αριστεράς στο σημερινό μας δημόσιο βίο μας για το επόμενο σημείωμα, θα επιχειρήσω σήμερα να προσεγγίσω την ιερή αγελάδα της «ορθόδοξης» Αριστεράς που κατευθύνεται από το ιερατείο των μελάθρων του Περσσού.
Το Κ.Κ.Ε. αποτελεί σήμερα ένα κατάλοιπο από το παρελθόν, κύριο γνώρισμα του οποίου αποτελεί η εμμονή σε μιαν ανακόλουθη συλλογιστική. Φαινόμενο, το οποίο σημαδεύει ανέκαθεν την ανθρώπινη ιστορία και που χαρακτηρίζεται από μιαν ιδιότυπη στατική θεώρηση του παρελθόντος. Μια αναχρονιστική εμμονή στην Ιστορία, η οποία συντηρεί, περα και πάνω από κάθε ιστορική αλληλουχία , ως ύψιστο ιδεολόγημα τη διαχρονικότητα ενός μύθου. Το Κ.Κ.Ε., με άλλα λόγια,, παραμένει σε μιαν ψευδο-επαναστατική εγρήγορση και, σε πείσμα των αντικειμενικών συντήκων της ρεαλιστικής πραγματικότητας δεν έχει να προσφέρει παρά την σοβιετοποίηση της κοινωνίας και της Οικονομίας.
Το Κ.Κ.Ε. αποτελεί σήμερα έναν παράγοντα αναχρονισμού, που απευθύνεται στο κοινωνικό μας σύνολο με έναν οιονεί ποιμαντορικό, άρα προτρεπτικό, λόγο που αγνοεί την προοπτική του χρόνου, την ιδιαιτερότητα των στιγμών που σήμερα βιώνουμε και την ιστορική αλληλουχία. Στα πλαίσια της υπερβατικής νοσταλγίας για τις «σοβιετικές ημέρες» που αποπνέει η ιδεολογία του, το νόημα της Ιστορίας βρίσκεται πέρα και πάνω από αυτήν. «Κι αυτή ακόμα η ανθρώπινη φύση καθίσται αντικείμενο της αναχρονιστικής θεώρησης . ΄Ολες οι γενεές του ανθρώπου βαρύνονται από το προπατορικό αμάρτημα, όπως και ‘όλοι οι Εβραίοι είναι ένοχοι για τη Σταύρωση. Οι Σταυροφόροι πίστευαν, έτσι, κτά τον 11ο αιώνα, ότι τιμωρούσαν όχι τους απογόνους, αλλά τους ίδιους τους φονεις του Ιησού. Οι αιώνες που είχαν ξυλίσει στο μεσοδιάστημα δεν είχαν καμιά σημάδια για αυτούς « (A. Gurevich, Categories of Medieval Culure, Λονδίνο 1985, σ.130).
Όχι, μέσα στην τρέχουσα συγκυρία δεν αποτελεί το ιερατείο του Αναχρονισμού, που εδρεύει στον Περισσό έναν παράγοντα κοινωνικής προόδου.