Zeitgeist: Το πνεύμα των καιρών

Συνηθίζουν, όσοι επιχειρούν κάποια αναδρομή στο παρελθόν, να αναφέρονται σε μια περίοδο, χαρακτηρίζοντας την (συνήθως μονολεκτικά) ανάλογα με το κυρίαρχο πνεύμα, το Zeitgeist, που τις διακρίνει. ΄Οταν, για παράδειγμα, αναφερόμαστε στην πρόσφατη ιστορική μας περιπέτεια μιλούμε για την «περίοδο του ρετσινόλαδου»(τα ύστερα χρόνια της δεκαετίας του ’30), τα «πέτρινα χρόνια» χρόνια του ’50, τα χρόνια της αντιπαροχής αλλά και της βίας και νοθείας του εκλογικού συστήματος (δεκαετία του ’60) κ.ο.κ.
Με ποιούς επιθετικούς προσδιορισμούς θα επικρατήσει άραγε να αναφέρονται στην τρέχουσα περίοδο τού Νέο-καραμανλισμού που διανύουμε εκείνοι που θα μας ακολουθήσουν χρονικά; Αν και είναι ακόμα άδηλο πότε ακριβώς θα «κλείσει» η περίοδος αυτή, με την μοιραία αποχώρηση του πρωταγωνιστή από το παλκοσένικο, τείνουν ήδη να καθιερωθούν κάποιες εναλλακτικές επικεφαλίδες. Θα έχει ‘ισως σημειώσει ο αναγνώστης ότι, κατά την τελευταία πενταετία, ιδιαίτερα συχνή στο δημόσιο λόγο μας ήταν η χρήση του όρου «λαμόγιο». Τεχνικού όρου από το λεξιλόγιο της καθομιλουμένης αργκό με άδηλο έτυμο αλλά ένα σαφές σημασιολογικό περιεχόμενο. Κατά την τρέχουσα περίοδο του Νεο-καραμανλισμού είχαμε μάλιστα την ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι ο όρος παρουσιάζει και παραλλαγές, ανάλογα με το πεδίο δρ’ασης του εκάστοτε «λαμόγιου». ΄Ετσι από τον φτωχο-διάβολο της πρώιμης Νεο-καραμανλικής περιόδου που ανέπτυξε τη δραστηριότητά του μέσα από το περιβάλλον του υπουργού των Εσωτερικών, φτάσαμε να θαυμάζουμε την πολυσχιδή δράση των «κουμπάρων» με τα ομόλογα, για να έλθουμε στις μέρες μας στον απόλυτο κολοφώνα της «λαμογιάς» με τους δυο αξεπέραστους ρασοφορους μαϊστορες.
Εγγeνές λοιπόν, όπως αποδεικνύεται από τη θλιβερή πραγματικότητα, του Νεο-καραμανλικού συστήματος το φαινόμενο και δεν χωρεί αμφιβολία ότι, ανάμεσα στους έντιμούς αγωνιστές της, όπως αυτοαποκαλείται , φιλελεύθερης παράταξης υπήρχαν μεγάλα και μικρά λαμόγια, τα οποία περίμεναν με το μαχαίρι στο στόμα, την επιτυχία στο ρεσάλτο για την Εξουσία.
Η υπόθεση Βατοπεδίου καθιστά όμως φανερή μια περαιτέρω διάσταση του Νεο-καραμανλικού συστήματος, μπροστά στην οποία τα τερτίπια των διάφορων «κουμπάρων» και λαμόγιων μοιάζουν φάρσες μιας οπερέτας. Πρόκειται για το κλίμα εκείνο το οποίο εξέθρεψε και ευνόησε τελικά να εμφανιστούν μέσα στην θαλπωρή της εξουσίας δυο φαινόμενα ανάλογα. Δυο βίους παράλληλους μας θυμίζει η πολιτεία, αλλά και η ιδεολογική νομιμοποίηση των δυο μορφών οι οποίες , οριστικά και τελεσίδικα, θα καταχωριστούν στις δέλτους της ιστορίας μας ως «τέκνα της Νεο-καραμανλικής εποχής».
Το γνωστό δίπολο «Πατρίς –Θρησκεία» που κοσμεί τον θυρεό του οικοδομήματος της αγέραστης Δεξιάς είναι και εκείνο που επικαλούνται ως ιδεολογική τους νομιμοποίηση οι δυο πρωταγωνιστές της εποχής μας . Ο φιλόλογος Ζαχόπουλος, ο οποίος κυριολεκτικά βιώνει το πνεύμα της Μεγάλης Ιδέας και ο οποίος, ως παντοδύναμος αυλικός θα αναπτύξει ολη τη δραστηριότητα εκείνην, η οποία, τελικά θα μείνει ατιμώρητη, δίπλα στον υποκριτή καλόγερο Εφραίμ, τον οποίο ένα master mind του καθεστωτικού Νεο-καραμανλικού συστήματος ανέδειξε σε ύψη που είναι, όπως φαίνεται, απλησίαστα από τα θεσμικά όργανα της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας.
Εγγενή φαινόμενα του Νεο-καραμανλικού συστήματος αποτελούν οι παράλληλοι βίοι και η πολιτεία των δυο αυτών μορφών που κατόρθωσαν τελικά να μας πείσουν ότι οι βρυκόλακες αποτελούν μια πραγματικότητα που αναδύεται στην επιφάνεια, κάθε φορά που οι συνθήκες το επιτρέπουν.