Wednesday, October 28, 2009

Γύρω από ένα φαινόμενο αναχρονισμού

Η επικαιρότητα (κυρίως βέβαια οι ενδοπαραταξιακές διεργασίες γύρω από την εκλογή του νέου αρχηγού στη Ν.Δ., οι οποίες δεν έχουν ακόμα προσλάβει οφθαλμοφανείς διαστάσεις) αλλά και τα «δώρα», με τα οποία μας αποχαιρέτησαν οι μέχρι χτές αιρετοί μας άρχοντες ( την τεράστια τρύπα στο δημόσιο κορβανά, αλλά και τις χιλιάδες «νεκρές ψυχές», τους ταλαίπωρους νεαρούς stagistes, ένα όργανο , με το οποίο πίστευαν στη ΝΔ ότι θα εκβιάσουν κάποιο ευνοϊκό για την παράταξή τους εκλογικό αποτέλεσμα, αυτή η επικαιρότητα είναι εκείνη που υπαγορεύει και το σημερινό σημείωμα. Στην παρούσα περίπτωση μάλιστα, δεν θα το αποκρύψω, στα προσωπικά κίνητρα προστίθεται και η αγανάκτηση για τα όσα μας επιδαψίλευσε η απελθούσα πολιτική παράταξη.
Για να υπερνικήσω λοιπόν την όποια υποκειμενικότητα ενδεχομένως θα επηρεάσει την κρίση μου, θα προσπαθήσω εδώ, ανατρέχοντας στα όσα με έχει διδάξει, δεκαετίες τώρα, η μελέτη του ιστορικού παρελθόντος να σκιαγραφήσω μια τυπολογία της παράταξης εκείνης , η οποία αποχώρησε εγκαταλείποντας και εμάς όλους, τους ανώνυμους πολίτες, φτωχότερους αλλά και τα «δικά" της υποτίθεται, παιδιά ( τους εξαπατημένους stagistes) στη μοίρα τους.
Άν επιχειρούσε κανείς να προσδιορίσει ένα ορόσημο, μιαν αποφασιστική καμπή στην κοινωνική εξέλιξη της ανθρωπότητας, τότε αναμφίβολα θα επέλεγε τη χρονική εκείνη στιγμή που επέρχεται η εκκοσμίκευση της Φιλανθρωπίας. Τη στιγμή δηλαδή που η ρήση του Απ. Παύλου («ουκ έστιν Έλλην ή Ιουδαίος...») αλλά και ολόκληρη η διδασκαλία του Ευαγγελίου περνούν , με τα διδάγματα του Διαφωτισμού αλλά και τις διακηρύξεις της Γαλλικής Επανάστασης, στον πολιτικό λόγο και αποτελούν πλέον μια κοινωνική διεκδίκηση. Από την χρονική αυτή στιγμή και μετά γίνεται όλο και πιο βαθύ το χάσμα που χωρίζει τους δυο κόσμους που, όπως είναι γνωστό, θα επιγράφονται στο εξής ανάλογα με τη θέση των εδράνων που κατείχαν στο κοινοβούλιο της επαναστατημένης Γαλλίας : η Δεξιά, που χαρακτηρίζεται κυρίως από την ιδιοτέλεια εκείνων που την απαρτίζουν, και η Αριστερά, διακηρυγμένη επιδίωξη της οποία είναι η ισότητα ολόκληρου του συνόλου των υπηκόων, τόσο η οικονομική όσο και η κοινωνική.
Αν τώρα, ξεκινώντας από την θεμελιώδη διαφορά, η οποία, σχεδόν τρείς αιώνες τώρα, ξεχωρίζει τις δυο παρατάξεις, επιχειρούσα να προσδιορίσω το στίγμα της παράταξης που μας κυβέρνησε τα τελευταία πεντέμισυ χρόνια, δεν θα δίσταζα να την τοποθετήσω, κρίνοντας από τον βίο και την πολιτεία των επιφανέστερων μελών της, στην πτέρυγα εκείνων που κάθε άλλο παρά διακατέχονται από παρορμήσεις φιλαλληλίας. Δεν χρειάζεται να αναμοχλεύσει κανείς γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος για να καταδείξει ποιά ήταν τα κίνητρα των επιμέρους συντρόφων στην ανεκδιήγητη εκείνη «κολλεγιά» που, μέχρι χθές, ήταν στα πράγματα: από τον φτωχοδιάβολο στο περιβάλλον του Υπουργού Εσωτερικών μέχρι το μεγαλο- υπουργό που, σε συνεργασία με τη σύζυγο και κάποιους εξ αγχιστείας συγγενείς, επιδόθηκαν σε μια προσοδοφόρα για εκείνους και μόνον δραστηριότητα, όλοι κατέστησαν σαφές το πολιτικό στίγμα της ΝΔ, το οποιο, κάθε άλλο παρά ως φιλάνθρωπο μπορεί να χαρακτηριστεί.
΄Ενα από τα στερεότυπα, τα οποία μας έχει κληροδότησει η αισιόδοξη ρητορεία του Διαφωτισμού, είναι ότι η ανθρώπινη ιστορία αποτελεί μια διεργασία εξέλιξης προς το καλύτερο και ότι το Αύριο θα είναι απαλλαγμένο από κάθε αρνητικό στοιχείο του παρελθόντος αλλά και του Σήμερα. Μια αισιοδοξία που θα χαράκτηριζε κανείς ως αφελή, αν αναλογιζόταν τη βαρβαρότητα και την πολιτιστική οπισθοδρόμηση που γνώρισε και γνωρίζει η ανθρωπότητα στους μοντέρνους καιρούς μας.
Ο αναχρονισμός, η επιβίωση αρνητικών φαινομένων του παρελθόντος κατά την τρέχουσα πραγματικότητα, αποτελεί- όπως κατέδειξε η πενταετής επιστροφή της Δεξιάς στην Εξουσία- μια πάντοτε πιθανή δυνητική εξέλιξη.

Wednesday, October 14, 2009

Στρίβειν δια…των εκλογών

“ Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξηλεύεται” – Μια πανάρχαια στερεότυπη έκφραση , η οποία, όπως δείχνει η τρέχουσα επικαιρότητα, έχει συνάμα και αξία διαχρονική: Πληθαίνουν. μέρα με τη μέρα, οι φωνές μέσα από την ηττημένη πολιτική παράταξη εναντίον εκείνου που, εκών- άκων, παραμένει ακόμη ηγέτης της μέχρι, όπως προσδιόρισε εκείνος, τις 9 Νοεμβρίου. Ένα χρονικό διάστημα που είναι υπεραρκετό για να εισπράξει ο κ. Καραμανλής από τους τέως συντρόφους του το κάθε λογής τίμημα για την εκλογική συντριβή, στην οποία ο ίδιος οδήγησε το κόμμα του.
Οι (τέως) υποτελείς του θα του προσάψουν ότι , εντελώς αυτόβουλα και εναντίον όλων των δυσμενών προοπτικών, κυριολεκτικά έπαιξε στα ζάρια όλα τα πλεονεκτήματα που απολάμβαναν ως κυβερνώσα παράταξη. Μια κατηγορία που ήδη σχεδόν απροκάλυπτα διατύπωσε ο εξίσου “γαλαζοαίματος"εξάδελφός του και η οποία θα επιτείνεται όσο ο ίδιος πεισματικά θα αρνείται να συνδράμει την αποδεκατισμένη ΝΔ, η οποία ήδη σπαράσσεται από εμφύλια διένεξη, παραμένοντας ως εγγυητής της όποιας ενότητας μέχρι την εκλογή του νέου αρχηγού. Μια στάση που αποκαλύπτει τη νοοτροπία και τη ψυχοσυνθεση εκεινου που , απομονωμένος ο ίδιος μέσα στο γυάλινο πύργο του πορφυρογέννητου, δεν ακούει τις απελπισμένες εκκλήσεις του πόπολου που τον περιζώνει…
΄Εχει ωριμάσει, νομίζω, η στιγμή που θα είναι σε θέση ο ουδέτερος ερευνητής να αξιολογήσει μια περίοδο της νεοελλνικής ιστορικής μας περιπέτειας που έχει λήξει οριστικά, μετά την πρόσφατη εκλογική ετυμηγορία. Η περίοδος του Νεο-Καραμανλισμού έκλεισε αφήνοντας πίσω της μια Ψωροκώσταινα ακόμη φτωχώτερη, με μια τεράστια μαύρη τρύπα στο δημόσιο ταμείο της.
Μια περίοδος που σφραγίστηκε από την ψυχοσύνθεση και τις μεθοδους διακυβέρνησης ενός αιρετού άρχοντα, ο οποίος μέχρι την ύστατη στιγμή στην κυριολεξία προέβαλε με ψεύδη τα “επιτευγματα” της διακυβέρνησής του, αποκρύπτοντας, ενώ εγνώριζε, από τον λαό “του” την δραματική κατάσταση των δημόσιων οικονομικών . ΄Ενα συνειδητό ψεύδος, μια εξαπάτηση, οι συνέπειες της οποίας δεν πρόκειται να διαταράξουν διόλου τις ειδυλλιακές ημέρες που θα απολαμβάνει στο εξής ο τέως πρωθυπουργός μετά την ακούσια συνταξιοδότησή του.
Οι μέρες που ακολούθησαν την εκλογική συντριβή, με την ανάληψη της εξουσίας από το νικητή, παρέχουν στον ουδέτερο ερευνητή ένα ακόμη κριτήριο αξιολόγησης. ΄Ετσι, σε αντίθεση με το νέο πρωθυπουργό, ο οποίος έδωσε το στίγμα της μελλοντικής διακυβέρνησης, επιλέγοτας ως συνεργάτες μια πλειάδα από κατά τεκμήριο άφθαρτους και ειδικά κατηρτισμένους συνεργάτες, ο τέως πρωθυπουργός προτίμησε, πριν από εξη χρόνια, να αναδείξει σε καίριες θέσεις του κράτους έναν όμιλο δικών του ανθρώπων, για τον οποίο, ο προσδιορισμός ως “συμμορία” δεν θα ήταν διόλου ατυχής. Όπως αποδείχθηκε από τα σκάνδαλα της περιόδου αυτής (ομόλογα, Βατοπαίδι, “κουμπάροι” κλπ.) η έξαρση της δημόσιας διαφθοράς είναι το κυρίαρχο στοιχείο, το στίγα της περιόδου του Νεο-Καραμανλισμού. ΄Ενα χαρακτηριστικό που σημαδεύει ακόμα και το στενό περιβάλλον του τέως πρωθυπουργού, με την ανύψωση ενός αυλικού από το στενό του περιβάλλον στη Θεσσαλονίκη (του “Χριστάρα”, όπως ο ίδιος τον αποκαλούσε) σε “γκάουλαϊτερ” του υπουργείου Πολιτισμού.
Το “ στρίβειν δια του αρραβωνος”, η κλασσική μέθοδος του κάθε προικοθήρα να αποφύγει τις συνέπειες από την εξαπάτηση που διέπραξε είχε την εφαρμογή του και στην περίπτωσή μας: ο “γαμπρός” αφού προσήλθε, “σεμνά και ταπεινά” , στο συνοικέσιο, εγκατέλειψε ( με το colpo grosso των εκλογών που επιχείρησε) στην τύχη της την Ψωρωκώσταινα-νύφη ακόμα φτωχώτερη.