Wednesday, April 28, 2010

Το τέλος μιας εποχής

Τα σημεία των καιρών, η αντικειμενική εξέλιξη των πραγμάτων κατά την πρόσφατη επικαιρότητα, οι υπομνήσεις και παραινέσεις από την πλευρά των Βορειευρωπαίων κοινοτικών μας εταίρων προς τους ελαφρομυαλους φτωχοδιάβολους Ρωμιούς να κάνουν επιτέλους κράτει με την άφρονα χρήση των κοινοτικών κονδυλίων. Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, οριστικά και αμετάκλητα πλέον μαρτυρούν ότι βιώνουμε όλοι μας το τέλος μιας εποχής .
Πράγματι, ένα κεφάλαιο από την νεοελληνική ιστορική μας περιπέτεια έκλεισε οριστικά στις μέρες που διανύουμε Πρόκειται για την περίοδο εκείνη της επίπλαστης ευμάρειας που απολαύσαμε ως κοινωνικό σύνολο, ξοδεύοντας από τα έτοιμα: σκορπώντας δηλαδή σε μη-παραγωγικές επενδύσεις (κυρίως στη χρηματοδότηση κρατικοδίαιτων οργανισμών και Μη Κυβερνητικων Οργανώσεων) τα χρήματα εκείνα που σήμερα ζητούμε (με τις γνωστές συνέπειες για την εθνική μας αξιοπρέπεια) από τους συμπατριώτες της Frau Μέρκελ.
Μια κατάσταση πραγμάτων που, όταν την αναλογίζομαι, ανασύρει αυθόρμητα από το υποσυνειδητό μου βιώματα προσωπικά, συνειρμούς υποκειμενικούς γεμάτους πικρή απογοήτευση. Αιφνίδια και όλες μαζί, διδέχονται οι εικόνες από το πρόσφατο παρελθόν η μια την άλλην: εκείνη του αειθαλούς μανδαρίνου σε Υπουργείο, που επι δεκαετίες έδινε τον δικό του τόνο (και χρηματοδοτούσε κατά την προσωπική του κρίση) ποικίλα “ερευνητικά” προγράμματα που θα προωθούσαν τα “εθνικά” μας θέματα;,. Της κυρίας συμβούλου Τύπου σε διπλωματική μας αποστολή στους Αντίποδες, που προπαγάνδιζε τις “εθνικές” θέσεις για το “Μακεδονικό”, μοιράζοντας φυλλάδια και μπροσούρες, οπου πρωταγωνιστούσε ο κομματικός της ηγέτης. Του (κομματικού) νομάρχη, που με τον δεκάρικό του λόγο στο επίσημο γεύμα για τους ξένους συνέδρους στη Θεσσαλονίκη, έσβησε με μια μονοκονδυλιά τον επιστημονικό χαρκτήρα του συνεδρίου. Του διευθυντή του Ε.Ο.Τ. σε χώρα της Κ. Ευρώπης που, μέχρι την αντικατάστασή του από τον επόμενο κομματικό ευνοούμενο, παρέμεινε ανύποπτος και αδαής περί την γλώσσα και τη νοοτροπία της χώρας, στην οποία υπηρέτησε. Του δασκάλου σε ελληνικό σχολείο του Εξωτερικού, που με κάθε ευκαιρία υπενθύμιζε το κύριο προσόν του, που δεν ήταν άλλο απο την κομματική του ταυτότητα. Της κομματικής καμαρίλας στον πρυτανικό προθάλαμο…
Μια συνομοταξία κομματικών “ημετέρων” που, δεκαετίες ολόκληρες, κράτησε απογοητευμένους τους άξιους και ικανούς μακριά από τις υπευθυνες θέσεις του κράτους και έδιωξε τους ταλαντούχους νέους στα ξένα. Μια ολόκληρη κάστα που ( παράπλευρη θετική συνέπεια από τη στερεψη των κοινοτικών κονδυλίων) ίσως εκλείψει οριστικά από το προσκήνιο του δημόσιου βίου μας.
Η νέα περίοδος της Νεοελληνικής ιστορίας που ανατέλλει θα αποτελέσει, εκτός των άλλων, και μια περίοδο κάθαρσης για το δημόσιο βίο της χώρας μας. Η αυστηρή λιτότητα που θα επιβληθεί από τους ξένους δανειστές μας θα περιορίσει ασφαλώς την, όπως την είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα, εθνική μας κυριαρχία, αποστερώντας έτσι από το διευθαρμένο κομματικό σύστημα από τις δυνατότητες ιδεολογικής χειραγώγησης του συλλογικού μας φρονήματος.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού: ας ελπίσουμε όλοι μας ΄ότι η περίοδος της αυστηρής λιτότητας που αρχίζει θα αποτελέσει και μια περίοδο συλλογικής μας περισυλλογής και εδραίωσης της αντίληψης ότι, εκτός από την κομματική διφθορά που επικρατούσε μέχρι σήμερα, υπάρχει για τη χώρα μας και η οδός της ευγενούς άμιλλας και της αξιοκρατίας .

Wednesday, April 14, 2010

Πως έχουν σήμερα τα πράγματα στην Αποικία

" Mια από τις ιδιαιτερότητες της νεοελληνικής γλώσσας
είναι ότι αδυνατεί να εκφράσει τη σημασιολογική διαφορά,
που υπάρχει μεταξύ των λέξεων statesman και politician"
(ανώνυμος Nεοέλληνας)


Και με το σημερινό σημείωμα θα συνεχίσω την απόπειρα της υπόμνησης των “οικείων κακών’, τα γενεσιουργά αίτια των οποίων δεν εντοπίζονται παρά στα σωθικά αυτού του ιδίου του κοινωνικού μας σώματος. Φαινόμενο, πάνω στο οποίο (όπως τεκμηριώνεται από την πολύ πρόσφατη εκλογικη επιτυχία του καβαλιέρε Μπερλουσκόνι στη γείτονα Ιταλία) δεν διαθέτουμε βέβαια οι Νεοέλληνες το αποκλειστικό “κοπυραϊτ”, μπορούμε ωστόσο να ισχυριστούμε ότι η έντονη παρουσία του στο συλλογικό, το δημόσιο, βίο μας αποτελεί την αντανάκλαση ενός από τα ουσιώδη χαρακτηριστικά της (ατομικής αλλά και της συλλογικής) ιδιοσυστασίας μας. Ο λόγος για την παρορμητική εκείνη πολυπραγμοσύνη, που αλλάζει τη φορά και την έντασή της οπως οι αέρηδες στο Αιγαίο, ανάλογα πάντα με την εφήμερη επικαιρότητα που, κατά περίσταση, επικρατεί στη χώρα της ‘”φαιδράς πορτοκαλλέας”.
Οι μεταμφιέσεις των πολιτικών , των αιρετών μας αρχοντων,, η μεταπήδησή τους από τον έναν ρόλο στον άλλον, αποτελούν στην αμέριμνη αυτή χώρα φαινόμενο συχνό, ιδιαίτερα σε εκείνους τους δημόσιους άνδρες που πασχίζουν να επιβιώσουν στον ιδεατό κόσμο της τηλεοπτικής θεαματικότητας, την ίδια στιγμή που η αμείλικτη εξέλιξη των πραγμάτων οδηγεί όλους μας- άρχοντες και αρχόμενους, τωρινούς και μελλούμενους- σε καταστάσεις ανεπανόρθωτες.
Κορυφαίο και χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του, μέχρι χθές, Πρωθυπουργού μας, ο οποίος, ως αρχηγός τη Αξιωματιής αντιπολίτευσης, εμφανιζόταν δημόσια με τη ρομφαία του μεγάλου Αναμορφωτή, διαβεβαιώνοντας σε όλους τους τόνους ότι θα επιβάλει στο εσωτερικό της χώρας την κάθαρση από τη διαφθορά ( αρχίζοντας από… τις κατσαρίδες που κυνηγούσε στις δημόσιες εμφανισεις του προεκλογικά στα νοσοκομεία ) και ότι θα αποκαταστήσει το γόητρο της χώρας ως κοινοτικού εταίρου , δίνοντας ο ίδιος τη μάχη για περισσότερους κοινοτικούς πόρους με τις συχνές εμφανίσεις του στις Βρυξέλλες. Μια δημόσια συμπεριφορά που , όπως αποκαλύπτει η τραγική πραγματικότητα, αποδείχθηκε ως κενός θεατρινισμός, όταν ο πρωταγωνιστής του δημόσιου βιου, διαισθανόμενος πρώτος τα επικείμενα τραγικά επακόλουθα, αποφάσισεσε να αλλάξει το ρόλο του και εγκαταλείποντας το ρόλο του πρωτεργάτη-αναμορφωτή, να μεταμορφωθεί σε αναχωρητή από το δημόσιο βίο, οδηγώντας τη χώρα στην περιπέτεια των εκλογών. Σήμερα διάγει τον βίο του επί τιμή δημόσιου άνδρα, απαλλαγμένος από κάθε έγνοια ότι θα λογοδοτήσει ποτέ για τις ενέργειες και την πολιτεία του κατά την πρωθυπουργική του περίοδο.
Η πενταετία του νεο-Καραμανλισμού, θα καταγραφεί στις ιστορικές μας δέλτους ως μια περίοδος οπισθοδρόμησης στα δημόσια πράγματα της χώρας μας. Διαπίστωση που, όσο περνούν οι μέρες αναδεικνύεται όλο και περισσσότερο ως ρεαλιστική και προσδίδει μια προφητική διάσταση στον ποιητικό λόγο του μεγάλου Αλεξανδρινού μας ποιητή, ο οποίος βλέπει” να έφθασε ο καιρός να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή “ στην Αποικία.
Στην κατάσταση των δημοσίων πραγμάτων στην οποία μας οδήγησε η πολιτεία των, μέχρι χθές, αιρετών μας αρχόντων δεν απομένει στον “κοινό” συμπολίτη μας, παρά να αναζητήσει κάποια παραμυθία στην κατακλείδα του Καβαφικού ποιήματος
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.