Rufmord

Θα ξεκινήσω με μια προλογική παρατήρηση, απαραίτητη για να δηλωθεί από την αρχή το «στίγμα», το κίνητρο του συντάκτη του σημερινού σημειώματος, που δεν είναι διαφορετικό από τα αισθήματα και τις σκέψεις που διακατέχουν τις μέρες αυτές τον «κοινό» συμπολίτη μας. ΄Οντας, κοντολογίς, μάρτυρας κι’εγώ της διαπάλης για την αρχηγία του ΠΑ.ΣΟ.Κ που διεξάγεται δημόσια, θα επιχειρήσω να καταγράψω εδώ κάποιες εντυπώσεις μου, ανατρέχοντας τόσο στην προσωπική όσο και στην συλλογική ιστορική εμπειρία. Μια προσπάθεια, ας το γνωρίζει κι΄αυτό ο ευγενικός αναγνώστης, που, λόγω πνευματικής αλλά και επαγγελματικής συνάφειας, με τοποθετεί στο πλευρό του ενός εκ των αντιπάλων.
« Οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς» - η ευαγγελική αυτή ρήση μού έρχεται αυτόματα στο νου, όταν ακούω την μακρόσυρτη απαγγελία / ανάγνωση του σημερινού αρχηγού από κάποιες σημειώσεις, που μόνιμα έχει μπροστά του, για να εκφέρει έναν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, «ξύλινο» λόγο. ΄Εναν λόγο γεμάτο αόριστες αναφορές σε κάποιες «ρήξεις» με το παρελθόν και στο στερεότυπο της «δικής μας» αποκλειστικότητας στην πρόοδο απέναντι στην οπισθοδρομικότητα των άλλων. ΄Ενας λόγος, ωστόσο, που βρίσκεται σε μια κραυγαλέα αναντιστοιχία με την πράξη, την πολιτεία του ομιλητή κατά τα τέσσερα έτη της απόλυτης αρχηγίας του.
Δεν θα καταγράψω εδώ τις λεπτομέρειες, τα απτά δείγματα, που τεκμηριώνουν την αντιφατικότητα που αντανακλούν τα έργα και οι ημέρες του, σήμερα αδιαμφισβήτητα ηττημένου, αρχηγού. Θα υπενθυμίσω όμως την στάση που τήρησε το βράδυ των εκλογών, όταν αντί , να αποδεχτεί την ήττα του, συγχαίροντας το νικητή και ευχαριστώντας τα εκατομμύρια που, παρ’ όλα αυτά, ξαναψήφισαν το κόμμα του, αντί να θέσει στη διάθεση των οργάνων του κόμματος την παραίτησή του για να κρίνουν αν η εκλογική πανωλεθρία προήλθε από την ανικανότητά του, έσπευσε να δηλώσει ότι θα ζητήσει την «ανανέωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του». ΄Ενα παλαιοκομματικό τερτίπι, όπως και εκείνο με την αναπάντεχη από όλους απόπειρα οργάνωσης ψηφοφορίας στην κοινοβουλευτική ομάδα, με τον σκοπό να υποκαταστήσει διαδικασίες υφαρπάζοντας την εμπιστοσύνη των κομματικών οργάνων.
«Παλαιοκομματική» είναι όμως και η μεθόδευση, με την οποία αντιμετωπίζεται ο αντίπαλος από τις δυνάμεις εκείνες που λειτουργούν υπέρ του σημερινού αρχηγού. Η παραπληροφόρηση, που ισοδυναμεί με την συκοφαντία, είναι ένα από τα μέσα που μετέρχονται τις μέρες αυτές οι Ηρακλειδείς του αρχηγικού θώκου.
Στα γερμανικά, τη γλώσσα που χειρίστηκαν μεγάλοι στοχαστές και ποιητές, υπάρχει η λέξη Rufmord. Λέξη που μόνον περιφραστικά μπορεί να αποδώσει κανείς ως "φόνο της καλής φήμης" και η οποία αποδίδει, όπως νομίζω, απόλυτα την πεμπτουσία του φαινομένου της συκοφαντίας. Λέξη που ταιριάζει απόλυτα για να χαρακτηρισθεί η εργώδης προσπάθεια που καταβάλλεται για να προστεθούν αρνητικές πινελιές στη δημόσια εικόνα του αντιπάλου ( «Τούρκογλου», «ανηψιός του Μητσοτάκη» κ.α.).
Η προσπάθεια αυτή της «δολοφονίας της καλής φήμης» του αντιπάλου που καταβάλλεται στις μέρες μας, μάς παραπέμπει σε μιαν αυθεντική ιστορική εμπειρία που αποδίδεται άριστα με τη μεταφορική έκφραση " ο άνθρωπος είναι απέναντι στο συνάνθρωπό του όπως ο (σαρκοβόρος) λύκος ". Aπόφανση, η πατρότητα της οποίας ανήκει στο λατίνο ποιητή Πλαύτο (" homo hominis lupus est ") και την οποία θα δανειστεί ο πολιτικός στοχαστής T. Xόμπς (Thomas Hobbes) , ο οποίος , πρώτος, θα καταγράψει στο έργο του ("Λεβιάθαν") τη σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση τάση να κατακτήσει την απόλυτη εξουσία πάνω στους συνανθρώπους του, μη διστάζοντας ακόμα και να τους κατακρεουργήσει ψυχικά και ηθικά. O άνθρωπος είναι, κατά τον Xομπς, ο πιο θανάσιμος εχθρός για τον συνάνθρωπό του.
H ζοφερή πραγματικότητα που εκφράζεται με τη ρήση αυτήν είναι ιδιαίτερα αισθητή σε όσους έλαχε να αντιμετωπίσουν τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν στο άμεσο επαγγελματικό τους περιβάλλον. Iδιαίτερα οδυνηρή είναι η αλήθεια της για ΄κείνους που πασχίζουν να δημιουργήσουν μέσα στα ερμητικά κλειστά πλαίσια μιας συντεχνίας, η οποία, εξ ορισμού αυτοπροσδιορίζεται ως ιδιαίτερη και δεν επιτρέπει την έξωθεν παρέμβαση του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.
Δεν θα αναφερθώ εδώ σε κάστες, όπως εκείνη του ανώτερου κλήρου, η οποία, με την αχλύ του υπερβατικού που έχει η ίδια προσδώσει στον χαρακτήρα της, αποτελεί ένα κλειστό και ανεξέλεγκτο από τους ανθρώπινους θεσμούς πεδίο, αλλά στην κλειστή κάστα, στη "φυλή" των ακαδημαϊκών διδασκάλων, όπου ο "καννιβαλισμός" και οι "ανθρωποθυσίες", με την μεταφορική έννοια, αποτελουν ένα σχεδόν καθημερινό φαινόμενο.
«Κανιβαλισμοί», που δεν λείπουν βέβαια από τις μεθόδους που μετέρχονται οι υποστηρικτές του αρχηγού, που απέτυχε κατά την πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση. ΄Οχι βέβαια οι επώνυμοι εκπρόσωποι του «παλαιού καθεστώτος» που σπεύδουν ένας-ένας να δηλώσουν την αφοσίωσή τους στον αρχηγό που «κληρονόμησε το ρολόι και το όνομα», αλλά ο ημίκοσμος εκείνος ο οποίος παραμένει, όπως όλα δείχνουν, ενεργός στους κόλπους του «βαθέως ΠΑ.ΣΟ.Κ»