Στις χώρες της μακρινής Σκυθίας

«Ουδέν καινόν υπό τον ήλιον».... Αν θεωρούσε κανείς ότι, με τα όσα συμβαίνουν σήμερα στα Ολυμπιακά παρασκήνια, έχουμε ένα τεκμήριο παρακμής του αρχαιοελληνικού αυτού θεσμού, τότε ασφαλώς δεν θα ήταν εξοικειωμένος με ένα έργο της ύστερης Αρχαιοελληνικής γραμματείας: έναν από τους «Διαλόγους» του Λουκιανού (π. 120 μ.Χ. - 190 μ.Χ.), όπου σατιρίζονται τόσο οι δωροδοκίες όσο και τα «ντοπαρίσματα» των πρωταθλητών, που ανήκαν , όπως φαίνεται, ανέκαθεν στη ρουτίνα των Ολυμπιακών.
Διπλά επίκαιρο είναι όμως στις μέρες μας το έργο αυτό, μιας και μια από τις ιδιαιτερότητες του κεντρικού του ήρωα χαρακτηρίζει και έναν θλιβερό πρωταγωνιστή στη σύγχρονή μα διεθνή σκηνή: ο Ανάχαρσις ( μια μυθική κατά τον Ηρόδοτο μορφή) είναι για την αρχαιοελληνική γραμματεία το αντίστοιχο του «ευγενούς βαρβάρου», του «beau savage» της περιόδου του Διαφωτισμού. Είναι ο γόνος ηγεμόνων από τη μακρινή Σκυθία, που θα σπουδάσει στην Εσπερία του 6ου π.Χ. αιώνα, στην Αθήνα του Σόλωνα. Ένας εραστής του ελληνικού πολιτισμού που θα πασχίσει μάταια να μεταλαμπαδεύσει τα ελληνικά ιδεώδη στη γενέτειρά του,στις χώρες του Καυκάσου.
Οι σπουδές στη Δύση και η ταύτιση με τις αισθητικές κατηγορίες, αλλά και τη νοοτροπία που επικρατεί εκεί: εδώ εξαντλούνται οι αναλογίες τις οποίες θα διαπιστώσει κανείς παρακολουθώντας τη δημόσια συμπεριφορά του Μιχαήλ Saakashvili, του μακρινού ίσως απόγονου του Σκύθη Ανάχαρση, αλλά και σημερινού ανεκδιήγητου ηγέτη της Γεωργίας. Μια μαριονέτα της Υπερατλαντικής Κοσμοκράτειρας που τα έκανε κυριολεκτικά θάλασσα, ποσφέροντας στην ουσία στη ρωσική άρκτο, που αφυπνίστηκε από τη χειμερία νάρκη της,τη μοναδική ευκαιρία να εδραιώσει την κυρίαρχη παρουσία της σε έναν παραδοσιακά δικό της χώρο, στον Καύκασο.
Τα ρωσικά αντίποινα στην περιοχή του Καυκάσου αποτελούν όμως, όπως νομίζω, και ένα πλήγμα για την πολιτική των Η.Π.Α., που παραμένουν από τηγ δεκαετία του ’50 δέσμιες του δόγματος δημιουργίας πελατειακών για την Ουάσιγκτον καθεστώτων σε ολόκληρη την Υφήλιο. Μια πολιτική που . θα οδηγήσει τις Η.Π.Α. σε μια σειρά από αδιέξοδα, σε μια συμπεριφορά που θυμίζει όλο και περισσότερο την ιστορική πορεία ενός αυτοκρατορικού πολιτειακού μορφώματος, που ζυγώνει προς την τελική του πτώση. Tι να πρωτοθυμηθεί κανείς: την ανατροπή του προέδρου Jacobo Arbenz στη Γουατεμάλα (το 1954); τη δολοφονία του Λουμούμπα στο Kογκό (το 1960); τα σενάρια "απελευθέρωσης" της Kούβας από τον Kάστρο και το φιάσκο της Aκτής των Xοίρων, τον Aπρίλιο του '61, εγχείρημα που θα φέρει ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά του αντιπάλου τη λατινοαμερικανική αυτή χώρα; την κοντόθωρη εκείνη "θεωρία του ντόμινο", που στοίχισε εκατόμβες αθώων θυμάτων στο Bιετναμ και που σωριάστηκε σαν χάρτινος πύργος, μετά την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού"; την αμέριστη υπερατλαντική στήριξη της βασιλικής δικατορίας του Σάχη στο Iράν ή της "δικής μας" χούντας (για την οποία εμφανίζονται σήμερα οι υπερταλαντικοί μας εταίροι ως μετανοούσες Mαγδαληνες); τον πόλεμο του Kόλπου και το εμπάργκο στο Iράκ;
Όλες οι αυτοκρατορίες, όπως μας διδάσκει η ιστορική εμπειρία, δημιούργησαν στον περίγυρό τους "συμμάχους", κρατικά μορφώματα-μαριονέτες, που τα διοικούσαν πειθήνια, φαινομενικά, στις εντολές τους όργανα. Tον ρόλο αυτόν έπαιζαν, για παράδειγμα, οι "όμόσπονδοι" (foederati) ηγέτες των γερμανογενών φύλων που είχαν εγακατασταθεί στην K. και B. Eυρώπη μετά τον 3ο αι. μ.X. H ιστορική εμπειρία διδάσκει επίσης ότι οι foederati ήταν εκείνοι που θα καταφέρουν τα θανάσιμα πλήγματα στο σώμα της πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας της Pώμης.
Ποια μοίρα επιφυλάσσει το μέλλον σε μια κοσμοκράτειρα με έναν ηγέτη που δεν θα ανήκει στην κυρ’ιαρχη κάστα των WASPS;