Επιθαλάμιον

Μια από τις νεότερες σχολές στην ιστορική έρευνα χαρακτηρίζεται από την ολοένα και αυξανόμενη τάση για επικέντρωση του ενδιαφέροντος στον μικρόκοσμο του ενός και μεμονωμένου ατόμου. Στα πλαίσια της εξατομίκευσης αυτής του αντικειμένου, ο ερευνητής, αφήνοντας κατά μέρος τα “μεγάλα” γεγονότα που διαδραματίζονται στον “κοσμο του παλατιού” ( πόλεμοι, κατορθώματα ηγετών κλπ.), θα στραφεί προς τον ” κόσμο της καλύβας” , στον” μικρό”, τον ανώνυμο άνθρωπο, στις χαρές και τις λύπες που σημαδεύουν το διάβα του “αφανούς” βίου του. Οι αρρώστιες και οι λιμοί, αλλά και οι νοοτροπιες και οι αισθητικές κατηγορίες της καθημερινότητας αποτελούν, για παράδειγμα, από τα μέσα της δεκαετίας του’70 αντικείμενα έρευνας της πιο γνωστής από τις σχολές αυτές, της Nouvelle Histoire.
Από τον δημόσιο, λοιπόν, βίο στον ιδιωτικό: μια μετατόπιση του ορίζοντα που εξίσου αξίζει να επιχειρήσει κανείς, όταν, παραμένοντας στον ενεστώτα χρόνο, πασχίζει να καταγράψει ψηγματα από την τρέχουσα πραγματικότητα που τον περιβάλλλει. Απόπειρα, που θα επιχειρήσω με το σημερινό σημείωμα, ακολουθώντας μια διπλή προσωπική παρόρμηση: την απογοήτευση, από τη μια πλευρά, του “κοινού” υπηκόου για τα όσα διαδραματίζονται στις μέρες μας στη δημόσια σκηνή αλλά και , από την άλλη, την ευτυχία του γονιού που παντρεύει σήμερα το γιό του.
Η απογοήτευση, τα αισθήματα δυσθυμίας που διακατέχουν τον “κοινό” πολίτη σήμερα, επαύριο της 3ης του Σεπτέμβρη ( επέτειο της ίδρυσης ενός μεγάλου κόμματος το οποίο κυβέρνησε τη χώρα για περισσότερες από δυο δεκαετίες) αντικατοπτρίζονται με περισσή ευκρίνεια στα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων. Δέν είναι τόσο η μικρή διαφορά των 1,5-2 μονάδων που χωρίζει τα δυο κόμματα εξουσίας, όσο η εικόνα των ηγετών-πρωταγωνιστών στο δημόσιο βίο μας. Μια εικόνα που, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι άλλη παρά οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: ο ηγέτης του κυβερνώντος κόμματος, από τη μια πλευρά, που- ακολουθώντας προφανώς με θρησκευτική ευλάβεια τις συμβουλές των “εικονοποιών” (image makers)- κατόρθωσε ο ίδιος να διατηρήσει αλώβητη τη δημόσια εικόνα του, ενώ πολλοί από τους βαρώνους που τον ακολουθούσαν στην εκστρατεία για την “επανίδρυση” του κράτους αποδείχθηκαν , όταν ήρθαν στα πράγματα, κοινοί λαφυραγωγοί. Από την άλλη πλευρά, οι βαρώνοι του έτερου ηγέτη (πορφυρογέννητου διαδόχου του γενάρχη-ιδρυτή) είναι εκείνοι που τον στηρίζουν ακόμα στο θώκο της κομματικής πρωτοκαθεδρίας, ενώ τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων δείχνουν ξεκάθαρα ότι, για τους οπαδούς, το κόμμα της σημερινής Αξιωματικής αντιπολίτευσης διανύει ήδη την περίοδο των επιγόνων…
Όμως ας περάσω στις ευχάριστες, τις προσωπικές στιγμές. Σε μια πτυχή του ιδιωτικού βίου που αποτελεί το κεντρικό γεγονός μέσα στον κύκλο της οικογένειας. Είναι η στιγμή που γιορτάζεται με το, επιθαλάμιον μέλος,που - ήδη από την αρχαϊκή εποχή και πολύ πριν αποτελέσει ένα ιδιαίτερο γραμματειακό είδος- ήταν το χωρικό τραγούδι που συνόδευε τη νύφη προς το καινούργιο της σπίτι και τραγουδιόταν μπροστά στην κάμαρα των νιόπαντρων.
Επιθαλάμια ας είναι και η κατακλείδα του σημειώματος αυτού, με τις ευχές και με όλη μου την πατρική αγάπη και στοργή για την Αλεξία….