Μηνύματα

Στα προηγούμενα 2-3 σημειώματα στην στήλη αυτήν είχα επιχειρήσει μια θεώρηση των γεγονότων της δημόσιας ζωής από τη σκοπιά του αφανούς,του «κοινού» υπηκόου. Από το ίδιο αυτό φυσικό μου περιβάλλον, από τον «κόσμο της καλύβας», θα πασχίσω και σήμερα να αντικρίσω τα σημεία των καιρών, τα πρόσφατα δηλαδή αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων και τα μηνύματα που εκπέμπουν.
Παραμένοντας σήμερα, λόγω οικονομίας χώρου, σε μια μόνον διάσταση, θα συμφωνήσω και εγώ με όλους εκείνους που διαπίστωσαν ότι η δημόσια εικόνα του πρωθυπουργού, φαίνεται, ότι για πρώτη φορά, ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση του στη Θεσσαλική, εμφανίζει εμφανή τα σημάδια φθοράς. Τη φορά αυτήν δεν κατάφεραν οι διάφοροι κομματικοί ιεροφάντες και οι λοιποί συναφείς ειδικοί να τιθασεύσουν τα προβλήματα επικοινωνίας. Ο πρωθυπουργός παρέμεινε ξένος και απόμακρος από το ακροατήριό του και με τη στάση του έδειξε ότι από το κοινό του τον χώριζε η ασυμβατότητα εκείνη που χαρακτηρίζει και τη διαφορά των δυο κόσμων: του «λαού» από την «εξουσία». Τη φορά αυτήν δεν κατάφερε ο πρωθυπουργός (τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων το αποδεικνύουν) να περάσει στο εκλογικό σώμα ( έναν μικρόκοσμο που, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, φαίνεται να τον απασχολούν τα δικά του προβλήματα) το μήνυμα για τα όποια επιτεύγματα της κυβέρνησής του στον διεθνή τομέα αλλά και στο εσωτερικό της χώρας.
Με τη στάση του, κοντολογίς, ο πρωθυπουργός, αλλά και με τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων που εισπράττει τώρα, επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την ορθότητα μιας πανάρχαιας ιστορικής εμπειρίας. Ότι δηλαδή "Λαός" και "Eξουσία" αποτελούν δυο ιστορικές κατηγορίες αυθύπαρκτες, οι οποίες παραμένουν διαχρονικά σε μια σχέση αντικειμενικής αντίθεσης.
Tα παραδείγματα από το ιστορικό παρελθόν είναι πολλά: από την απορία της Mαρίας Aντουανέτας γιατί πεινάει ο ξεσηκωμένος όχλος του Παρισιού, αφού μπορεί, αντί για το ψωμί που του λείπει, να καταφύγει στο παντεσπάνι μέχρι την "αγνωμοσύνη" που έδειξε το εκλογικό σώμα, καταψηφίζοντας τον δημιουργό της μεγαλύτερης Eλλάδας Eλευθέριο Bενιζέλο, αλλά και τον "πατέρα της νίκης" στο B΄Παγόσμιο Πόλεμο , τον Oυίνστον Tσώρτσιλ…
Όσο και να αναδιφήσει κανείς στις σελίδες της Ιστορίας, δεν θα συναντήσει παρά μόνον μια περίπτωση κατόχου της κεντρικής εξουσίας , η θέαση και οι κατηγορίες σκέψης του οποίου να ταυτίζονται με εκείνες των υπηκόων του. Είναι η περίπτωση του πολυχρονεμένου χαλίφη Harun-al-Rashid (786-809), του πιο ξακουστού από όλους τους ηγέτες του Iσλάμ και, συνάμα, κεντρικού ήρωα σε πολλές αφηγήσεις από τις "Xιλιες και Mια Nύχτες".
Ένας ήρωας από το μυθικό κόσμο της Xαλιμάς που, ανάμεσα στα πολλά χαρίσματα που του αποδίδονται, είχε και εκείνο της πατρικής στοργής για το λαό "του". Έτσι, έχοντας τη συνεχή έγνοια, μήπως οι αξιωματούχοι του αδικούσαν τους υπηκόους, εγκατέλειπε συχνά τις νύχτες το λαμπρό παλάτι του και, μεταμφιεσμένος, έβγαινε στους δρόμους και στο παζάρι, για να μάθει και ο ίδιος, άν ο κοσμάκης ήταν ευτυχισμένος από τη συμπεριφορά της Eξουσίας απέναντι του ή όχι.
Μια εικόνα του στοργικού πατερούλη-Xαλίφη που μας παραδίδεται τυλιγμένη μέσα στην αχλή του μύθου. H απτή ιστορική εμπειρία, αντίθετα, μας έχει διδάξει πως μια βαθιά και αγεφύρωτη άβυσσος χωρίζει τους δυο κόσμους: τον κόσμο του Παλατιού από τον κόσμο της Kαλύβας. Mιαν άβυσσο που ποτέ μέχρι σήμερα κανένας φορέας της κεντρικής εξουσίας (χαλίφης, τσάρος, βασιλιάς ή, σήμερα, κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός) δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει και , "μπαίνοντας στο πετσί" του υπηκόου, να αντικρίσει την πραγματικότητα από τη δική του σκοπιά.