Δυο διαχρονικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα

Mε τα σύννεφα του χρηματιστηριακού τυφώνα να απομακρύνονται από τον ευρύτερο διεθνή ορίζοντα, καιρός ειναι να στρέψουμε και πάλι το βλέμμα μας στον δικό μας εωτερικό περίγυρο, για να θαυμάσουμε όσο τους πρέπει με τις αριστοτεχνικές πιρουέτες που εκτελεί στον κόσμο (ενίοτε και στον ημίκοσμο) της Οικονομίας το πιο διάσημο από τα εγχώρια golden boys μας: ο πατήρ Εφραίμ, ηγούμενος του Βατοπεδίου. Στο σημερινό σημείωμα θα θυμίσω απλώς μια μόνον πτυχή από την πολυσχιδή δραστηριότητα του ιδιοφυούς αυτού οικονομικού ζογκλέρ. Μια διάσταση που τεκμηριώνει το αξίωμα ότι η Δεξιά, παρ’όλες τις μεταλλάξεις των πρόσφατων δεκαετιών , διατηρεί αναλλοίωτο ένα από τα ουσιώδη τυπολογικά της χαρακτηριστικά, που δεν είναι άλλο παρά η ταύτιση και η κολληγιά με αντιδραστικούς ρασοφόρους.
΄Αν όμως το ευρύτατης κλίμακας αλισβερίσι που ήταν σε θέση να πραγματοποιήσει ο, κατά τη δήλωσή του, ταπεινός μοναχός Εφραίμ φανερώνει ένα μέρος από το ιδεολογικό στίγμα της παράταξης που βρίσκεται σήμερα στην Εξουσία, ένα περαιτέρω διαχρονικό χαρακτηριστικό της παράταξης που έχει επικρατήσει να αποκαλούμε Δεξιά τεκμαίρεται από τους λόγους και τα έργα των ηγετών της. Πρόκειται ουσιαστικά για τη βεβαιότητα που φαίνεται ότι διακατέχει τους σημερινούς μας αιρετούς άρχοντες ότι η συλλογική μνήμη των υπηκόων είναι τόσο ασθενής, ώστε να έχει ήδη απαλείψει από το μνημονικό της υλικό τα έργα και τις ημέρες των ιδεολογικών προπατόρων της αυτοαποκαλούμενης σήμερα “φιλελεύθερης παράταξης”.
Θα θυμίσω εδώ την επίμονη προτροπή του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατα την προεκλογικές ημέρες του 2004 να "γυρίσουμε τη σελίδα" όλοι μας, να ξεχάσουμε το πρόσφατο παρελθόν και να ατενίσουμε το λαμπρό, νέο κόσμο, στον οποίο υποσχόταν να μας μεταφέρει. Προτροπή που, ορισμένες στιγμές, έπαιρνε οργουελικές διαστάσεις από το ρεβανσιστικό μουρμούρισμα εκείνων που τον ακολουθούσαν και οι οποίοι δεν άργησαν βέβαια με την εκλογική τους νίκη (το ρεσάλτο για’ κείνους στην Εξουσία) να δρέψουν, με τον τρόπο που όλοι μας γνωρίζουμε, τους καρπούς από τη μεγάλη τους νίκη.
Χαρακτηριστική για την περιφρόνηση απέναντι στη συλλογική μνήμη των υπηκόων είναι και η ρήση του τότε εκπροσώπου Τύπου της ΝΔ (του σημερινού υπουργού Τουρισμού): "Γεννήθηκα το 1966 και δεν θυμάμαι τι έγινε το '40 και το '50 και δεν είμαι υποχρεωμένος και να το ξέρω, γιατί δεν με απασχολεί να το ξέρω ". Mια ρήση ιταμή, που προσβάλλει τη μνήμη εκείνων που "έφυγαν", όπως έφυγαν, κατά τις δυο αυτές δεκαετίες αλλά και καθυβρίζει όλους εμάς που, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, δοκιμάσαμε στα τρυφερά μας χρόνια τη "στοργή" της παράταξης εκείνης που, μεταλλαγμένη σήμερα, ζητούσε την ψήφο μας Aυτή η, κατά τον προσφυή χαρακτηρισμό του N. Chomsky, "δολοφονία της Iστορίας", αποτελεί μια πανάρχαια, όσο και διαχρονική, πρακτική των κρατούντων.Άμεσα συνυφασμένη με το χαρακτήρα της αυταρχικής εξουσίας είναι η απάλειψη από τις δέλτους, όπου έχουν καταγραφεί, των δεδομένων του παρελθόντος ή των ονομάτων από τα πρόσωπα εκείνα που θεωρούνται πια ως "άχρηστα
Tα παραδείγματα μέχρι τις μέρες μας είναι γνωστά και περιττεύει να τα απαριθμήσουμε. Θα περιοριστώ μόνο να υπενθυμίσω τη "δολοφονία της Iστορίας", στην οποία συστηματικά επιδόθηκαν οι αρμόδιοι κομισάριοι σε όλη τη διάρκεια του βίου της τέως Σοβ. Ένωσης. " H Iστορία στην τέως Σοβ. Ένωση", γράφει ο Frederick Starr στην New York Times Book Review της 23ης Iουλίου 1992, " ήταν σαν τον καρκίνο στο ανθρώπινο σώμα. Mια παρουσία αόρατη, την ύπαρξη της οποίας αρνιούνταν όλοι τους και που, παρόλα αυτα, χρησιμοποιούσαν κάθε είδους όπλο για να την εξοντώσουν".
Η κολληγιά με τους πλεονέκτες άσοφορους και η περιφρόνηση απέναντι στη συλλογική μνήμη. Δυο χαρακτηριστικά της (μεταλλαγμένης) Δεξιάς που εξακολουθούν να υφίστανται.