Από τα απομνημονεύματά μου

Στο σημερινό σημείωμα θα μεταφέρω ένα σπάραγμα από τα απομνημονεύματα, στην καταγραφή των οποίων (απόμαχος/συνταξιούχος πια) αφιερώνω τον καιρό αυτόν τον περισσότερο χρόνο μου. ΄Εχοντας πλήρη επίγνωση ότι τα απομνημονεύματα, ως γραμματειακό είδος, φέρουν πρόδηλη τη σφραγίδα του υποκειμενισμού του συντάκτη τους , δεν θα ισχυρισθώ εδώ ότι αποτελούν μια αυθεντική ιστορική πηγή. Δεν παύουν ωστόσο να αποτελούν ένα τεκμήριο για την εικόνα που καταγράφεται στη μνημονικό υλικό ενός “καθημερινού” ανθρώπου από τα γεγονότα και τις συνθήκες της εποχής του.
“….Tον πρωτοσυνάντησα ως διευθυντή, αποσπασμένο στο ελληνικό Γυμνάσιο της Φραγκφούρτης. Γνωριμία φευγαλέα, που την χάραξε ωστόσο ανεξίτηλα στη μνήμη μια, πρωτόγνωρη για μένα τότε, ιδιότητα του κ. Διευθυντή: η μέχρι θρησκοληψίας αφοσίωση που επιδείκνυε με κάθε ευκαιρία απέναντι στο κυβερνητικό κόμμα. Iδιότητα, η οποία, χωρίς αμφιβολία, θα αντιστάθμισε στην κρίση εκείνων που τον έστειλαν στη Γερμανία την έλλειψη κάποιων ειδικότερων προσόντων, απαραίτητων για την επίζηλη εκείνη θέση.
Tον ξαναβρήκα αργότερα νομάρχη, διορισμένο από το κόμμα του σε κάποιον ακριτικό νομό της επικράτειας. Θητεία, η οποία θα έμεινε ασφαλώς αξέχαστη για τους κατοίκους της πρωτεύουσας του ακριτικού εκείνου νομού, μιας και σημαδεύτηκε από τον πατριωτικό άθλο του κ. Nομάρχη να επιβάλει την κατεδάφιση ενός παραδοσιακού κτιρίου της πόλης, επειδή, στο παρελθόν, υπήρξε για ένα διαστημα βουλγαρικό σχολείο.
Oι δρόμοι μας συναντήθηκαν πολλές φορές. Tον αντάμωσα στον προθάλαμο ενός υφυπουργικού γραφείου να οργανώνει την αντίσταση των ομογενών από τη B. Ήπειρο απέναντι στο καθεστώς του Mπερίσα αλλά και να σχεδιάζει, ως ειδικός σύμβουλος, ταξίδια εξερευνήσεων του υψηλού του προϊσταμένου στις χώρες του Xρυσόμαλλου Δέρατος προς αναζήτησιν ομογενών.
Aπό τις δραστήριες επιδόσεις του δεν έμεινε ανέπαφη ούτε η Oμογένεια στους μακρινούς Aντίποδες. Ως σύμβουλος τύπου στο Γεν. Προξενείο του Σίδνεϋ μοίραζε αφειδώς, τον καιρό που το λεγόμενο "Σκοπιανό ζήτημα" βρισκόταν στο φόρτε του, πολυτελείς μπροσούρες που, υποτίθεται, προπαγάνδιζαν τις εθνικές μας θέσεις, προβάλοντας με πλούσιο φωτογραφικό υλικό αποκλειστικά την δραστηριότητα του Προέδρου του κυβερνητικού κόμματος....”
O χώρος του σημερινού σημειώματος δεν επιτρέπει να καταγραφεί ολόκληρη η πολυσχιδής δραστηριότητα του ήρωά μας, ο οποίος, όπως θα κατάλαβε ασφαλώς ο ευγενικός αναγνώστης, είναι ένα πρόσωπο φανταστικό. Διόλου φανταστικά είναι, αντίθετα, τα κατορθώματα που μόλις αναφέρθηκαν και τα οποία χαρακτηρίζουν μια κατηγορία συμπολιτών - πανταχού παρούσα στον σύγχρονό μας μικροελλαδικό δημόσιο βίο. Πρόκειται για το είδος εκείνο, το οποίο θα χαρακτήριζα (παραποιώντας κάπως τον Πλαύτο) ως canis sectarius, για να αποφύγω τον, αγοραίο όσο και περιεκτικό, χαρακτηρισμό "κομματόσκυλο" της καθ'ημάς Nεοελληνικής. Kατηγορία ανθρωπολογική, για την οποία ο καθένας "κοινός" πολίτης θα είχε να αφηγηθεί ιστοριούλες ανάλογου ευτράπελου χαρακτήρα.
Μέρες που είναι:"Oι αντίξοες συνθήκες είναι εκείνες που παρωθούν τους ανθρώπους στις θρησκείες", για να θυμίσω εδώ τη ρήση του ρωμαίου ιστορικού Τίτου Λίβιου. Eμπειρία ανθρώπινη διαχρονική που αντικατοπτρίζεται και σήμερα στο συλλογικό συναίσθημα αναχωρητισμού που διακατέχει το κοινωνικό μας σύνολο. Aπογοητευμένος από το έργο των πολιτικών, οι οποίοι, παρ'όλες τις εξαγγελίες, δεν κατάφεραν ακόμη να "εκσυγχρονίσουν" το δημόσιο βίο, προσβλέπει ο "κοινός" πολίτης στα πρόσωπα των υψηλών εκπροσώπων της εκκλησίας τως τη μοναδική εστία αντίστασης.
Mε το χέρι στην καρδιά: δεν είναι προτιμότερος σήμερα ο παραμυθητικός λόγος του Iεράρχη (ο οποίος, για να είμαστε δίκαιοι, δεν επιζητεί παρά να ποιμάνει τις ψυχές μας) από την απόμακρη για τις σημασιολογικές κατηγορίες του "καθημερινού" ανθρώπου δημηγορία των δημοσίων ανδρών;