Γύρω από ένα φαινόμενο αναχρονισμού

Η επικαιρότητα (κυρίως βέβαια οι ενδοπαραταξιακές διεργασίες γύρω από την εκλογή του νέου αρχηγού στη Ν.Δ., οι οποίες δεν έχουν ακόμα προσλάβει οφθαλμοφανείς διαστάσεις) αλλά και τα «δώρα», με τα οποία μας αποχαιρέτησαν οι μέχρι χτές αιρετοί μας άρχοντες ( την τεράστια τρύπα στο δημόσιο κορβανά, αλλά και τις χιλιάδες «νεκρές ψυχές», τους ταλαίπωρους νεαρούς stagistes, ένα όργανο , με το οποίο πίστευαν στη ΝΔ ότι θα εκβιάσουν κάποιο ευνοϊκό για την παράταξή τους εκλογικό αποτέλεσμα, αυτή η επικαιρότητα είναι εκείνη που υπαγορεύει και το σημερινό σημείωμα. Στην παρούσα περίπτωση μάλιστα, δεν θα το αποκρύψω, στα προσωπικά κίνητρα προστίθεται και η αγανάκτηση για τα όσα μας επιδαψίλευσε η απελθούσα πολιτική παράταξη.
Για να υπερνικήσω λοιπόν την όποια υποκειμενικότητα ενδεχομένως θα επηρεάσει την κρίση μου, θα προσπαθήσω εδώ, ανατρέχοντας στα όσα με έχει διδάξει, δεκαετίες τώρα, η μελέτη του ιστορικού παρελθόντος να σκιαγραφήσω μια τυπολογία της παράταξης εκείνης , η οποία αποχώρησε εγκαταλείποντας και εμάς όλους, τους ανώνυμους πολίτες, φτωχότερους αλλά και τα «δικά" της υποτίθεται, παιδιά ( τους εξαπατημένους stagistes) στη μοίρα τους.
Άν επιχειρούσε κανείς να προσδιορίσει ένα ορόσημο, μιαν αποφασιστική καμπή στην κοινωνική εξέλιξη της ανθρωπότητας, τότε αναμφίβολα θα επέλεγε τη χρονική εκείνη στιγμή που επέρχεται η εκκοσμίκευση της Φιλανθρωπίας. Τη στιγμή δηλαδή που η ρήση του Απ. Παύλου («ουκ έστιν Έλλην ή Ιουδαίος...») αλλά και ολόκληρη η διδασκαλία του Ευαγγελίου περνούν , με τα διδάγματα του Διαφωτισμού αλλά και τις διακηρύξεις της Γαλλικής Επανάστασης, στον πολιτικό λόγο και αποτελούν πλέον μια κοινωνική διεκδίκηση. Από την χρονική αυτή στιγμή και μετά γίνεται όλο και πιο βαθύ το χάσμα που χωρίζει τους δυο κόσμους που, όπως είναι γνωστό, θα επιγράφονται στο εξής ανάλογα με τη θέση των εδράνων που κατείχαν στο κοινοβούλιο της επαναστατημένης Γαλλίας : η Δεξιά, που χαρακτηρίζεται κυρίως από την ιδιοτέλεια εκείνων που την απαρτίζουν, και η Αριστερά, διακηρυγμένη επιδίωξη της οποία είναι η ισότητα ολόκληρου του συνόλου των υπηκόων, τόσο η οικονομική όσο και η κοινωνική.
Αν τώρα, ξεκινώντας από την θεμελιώδη διαφορά, η οποία, σχεδόν τρείς αιώνες τώρα, ξεχωρίζει τις δυο παρατάξεις, επιχειρούσα να προσδιορίσω το στίγμα της παράταξης που μας κυβέρνησε τα τελευταία πεντέμισυ χρόνια, δεν θα δίσταζα να την τοποθετήσω, κρίνοντας από τον βίο και την πολιτεία των επιφανέστερων μελών της, στην πτέρυγα εκείνων που κάθε άλλο παρά διακατέχονται από παρορμήσεις φιλαλληλίας. Δεν χρειάζεται να αναμοχλεύσει κανείς γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος για να καταδείξει ποιά ήταν τα κίνητρα των επιμέρους συντρόφων στην ανεκδιήγητη εκείνη «κολλεγιά» που, μέχρι χθές, ήταν στα πράγματα: από τον φτωχοδιάβολο στο περιβάλλον του Υπουργού Εσωτερικών μέχρι το μεγαλο- υπουργό που, σε συνεργασία με τη σύζυγο και κάποιους εξ αγχιστείας συγγενείς, επιδόθηκαν σε μια προσοδοφόρα για εκείνους και μόνον δραστηριότητα, όλοι κατέστησαν σαφές το πολιτικό στίγμα της ΝΔ, το οποιο, κάθε άλλο παρά ως φιλάνθρωπο μπορεί να χαρακτηριστεί.
΄Ενα από τα στερεότυπα, τα οποία μας έχει κληροδότησει η αισιόδοξη ρητορεία του Διαφωτισμού, είναι ότι η ανθρώπινη ιστορία αποτελεί μια διεργασία εξέλιξης προς το καλύτερο και ότι το Αύριο θα είναι απαλλαγμένο από κάθε αρνητικό στοιχείο του παρελθόντος αλλά και του Σήμερα. Μια αισιοδοξία που θα χαράκτηριζε κανείς ως αφελή, αν αναλογιζόταν τη βαρβαρότητα και την πολιτιστική οπισθοδρόμηση που γνώρισε και γνωρίζει η ανθρωπότητα στους μοντέρνους καιρούς μας.
Ο αναχρονισμός, η επιβίωση αρνητικών φαινομένων του παρελθόντος κατά την τρέχουσα πραγματικότητα, αποτελεί- όπως κατέδειξε η πενταετής επιστροφή της Δεξιάς στην Εξουσία- μια πάντοτε πιθανή δυνητική εξέλιξη.