Ένα κεφάλαιο της πρόσφατης Ιστορίας

Με τα εσωτερικά προβλήματα που ταλανίζουν την πολιτική παράταξη, η οποία, μόλις πριν από λίγο, κυβερνούσε τη χώρα θα ασχοληθώ και στο σημερινό σημείωμα και, ειδικότερα, με την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα το κόμμα αυτό. Οι διεργασίες στο εσωτερικό της (όπως την προσδιορίσαμε στο προηγούμενο σημείωμα) σύγχρονής μας Δεξιάς, προμηνύουν εκβάσεις, οι οποίες δεν πρόκειται να ξενίσουν διόλου κάποιον που μελετά, χρόνια τώρα, το ιστορικό παρελθόν. Ως ιστορικός λοιπόν θα επισημάνω εδώ ορισμένα φαινόμενα του παρόντος: την κινητικότητα που καταγράφεται στους κόλπους της ΝΔ, η οποία μας παραπέμπει σε γνωστές και από το παρελθόν διεργασίες αποδόμησης που καταλήγουν ενίοτε και σε διχοτόμηση η ακόμα και σε πολυδιάσπαση ενός φορέα της Εξουσίας (πολιτειακού μορφώματος ή θεσμού).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας διεργασίας παρακμής αποτελεί η βαθιά κρίση που επέφερε τελικά τη διάλυση του φεουδαλικού συστήματος διακυβέρνησης στη Δυτ. Ευρώπη. Μια ιστορική εμπειρία, την οποία έχω την αίσθηση ότι βιώνουμε κατά την τρέχουσα αυτή περίοδο, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών. Διότι η πεμπτουσία του Φεουδαλισμού ( που δεν ήταν άλλη από το προσωπικό συμφέρον, τη στυγνή ιδιοτέλεια, που διατηρούσε προσκολλημένους τους επιμέρους ισχυρούς, τους βαρόνους, με τον φορέα της κεντρικής εξουσίας ) αποτέλεσε και τον κατεξοχήν πυρήνα του Νεο-καραμανλικού συστήματος διακυβέρνησης, που επικράτησε στη χώρα μας κατά την τελευταία εξαετία. Ενός συστήματος που- όπως αντικειμενικά προκύπτει από τα φαινόμενα δημόσιας διαφθοράς που σημαδεύουν την περίοδο αυτήν- κατέληξε μοιραία στη σημερινή κρίση.
Οι συνέπειες της καταλυτικής αυτής διεργασίας είναι εκείνες, οι οποίες ταλανίζουν σήμερα την «ορφανή» τέως κυβερνητική παράταξη αλλά και, το χειρότερο, γίνονται οδυνηρά αισθητές από όλους εκείνους, οι οποίοι, τελικά παραμένουν αθώοι του εγκλήματος. ΄Ετσι, δε είναι μόνον οι χιλιάδες νεαροί βλαστοί μας, οι «γαλάζιοι» στην πλειονότητά τους stagieres, που εξαπατήθηκαν από τους ευρηματικούς ιθύνοντες της Νεο-καραμανλικής κυβερνητικής κολλεγιάς, αλλά και ολόκληρο το κοινωνικό σ΄υνολο μιας Ψωροκώσταινας που, φτωχότερη σήμερα, έχει παραδοθεί στη χλεύη των κοινοτικών μας εταίρων.
Οι συνέπειες της κατάρρευσης είναι όμως αισθητές εντονότερα σε αυτήν την ίδια την έκπτωτη από την εξουσία παράταξη . Μια «ισορροπία τρόμου» κυριαρχεί στις τάξεις της τις στιγμές αυτές, η οποία δεν επέτρεψε κατά το πρόσφατο έκτακτο συνέδριό της να ακουστεί ούτε μια φωνή που θα απαιτούσε έναν, αυτονόητο ακόμα και για ένα πρωτοβάθμιο επαγγελματικό σωματείο, απολογισμό για το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα. Κανείς από τους απορφανισμένους συνέδρους δεν τόλμησε να υψώσει τη φωνή του και να καταγγειλει τον κατεξοχήν υπεύθυνο για την εκλογική συντριβή, που δεν είναι άλλος από τον ηγέτη της παράταξης. ΄Ενας ηγέτης, ο οποίος, «χωρίς σύνεσιν, χωρίς αιδώ» αποχαιρέτισε τους τέως υποτελείς του, όταν πλέον αισθάνθηκε ότι στο εξής το παιχνίδι με την εξουσία κάθε άλλο ευχάριστο για εκείνον θα ήταν , εκεί που ο ίδιος και οι επιτελείς του είχαν οδηγήσει τα πράγματα.
Η Ιστορία, σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη, δεν αποτελεί μόνον ανάπλαση και αφήγηση των υψηλών πράξεων και των κατορθωμάτων σπουδαίων προσώπων που έδρασαν στο παρελθόν. Οι σελίδες της, αντίθετα, είναι γεμάτες από την καταγραφή αρνητικών επιδόσεων ατόμων που, τελικά, αποδείχθηκαν μέτρια ή ακόμα και κατώτερα των περιστάσεων. Σελίδες , στις οποίες θα καταγραφεί και το πλέον πρόσφατο κεφάλαιο της νεοελληνικής ιστορικής μας περιπέτειας.