Iστορικές αναλογίες

Από κεκτημένη συνήθεια (μπορεί όμως και από επαγγελμαυική δισστροφή) θα πασχίσω στο πρώτο αυτό σημείωμα της καινούργιας χρονιάς να προσεγγίσω και πάλι την τρέχουσα πραγματικότητα (αλλά καί τα μελλούμενα να συμβούν) έχοντας ήδη την αίσθηση του déjà vu. Από την αλληλουχία των γεγονότων, κοντολογίς, θα διαπιστώσει κανείς ότι στη ροή του Χρόνου εμφανίζονται κάποιες σταθερές που προσδιορίζουν και την έκβαση των πραγμάυων. . Ναι, υπάρχουν στην Ιστορία αναλογίες. Μια εμπειρία , την οποία, μέχρι σήμερα, μοιάζει οι άνθρωποι της πολιτικής πράξης να αρνούνται να μοιραστούν με τους ιστορικούς…
Από τη σκοπιά του ιστορικού , για να περάσουμε στην τρέχουσα πραγματικότητα, θα σχολιάσω εδώ την άρνηση εκείνου που μέχρι χθές βρισκόταν στο θώκο του ύπατου πολιτειακού αξιώματος στη χώρα μας να ασχοληθεί πλέον με τα κοινά. Μιαν άρνηση που θα θυμίσει στον ιστορικό το σθένος με το οποίο ο Ρωμαίος πολιτικός Κιγκινάτος (Lucius Quinctius Cincinnatus περ. 519- 430 π.Χ.) αρνήθηκε δυο φορές να παραμείνει στην εξουσία του απόλυτου δικτάτορα της Ρώμης, αφού κάθε φορά την είχε λυτρώσει από θανάσιμους κινδύνους.
Με το δεδομένο της άρνησης αυτής εξαντλούνται και οι αναλογίες που υπάρχουν στο βίο και την πολιτεία των δυο ανδρών: ο Ρωμαίος Κιγκιννάτος γυρνούσε στα χωράφια του, αφου είχε ευεργετήσει την πατρίδα του. Κάτι το οποίο ούτε ίδιοι οι μεχρι χθές εκλεκτοί του τέως πρωθυπουργού δεν θα τολμούσαν σήμερα να ισχυρισθούν..
Ο ….αναχωρητισμός του κ. Καραμανλή από τα κοινά που εκδηλώνεται βαθμιαία πρώτα με την απόσυρσή του στα ορεινά έδρανα του Κοινοβουλίου, έξω από τη Βουλή κατόπιν, στα κοσμικά στέκια του Κολωνακίου κατά τη συζήτηση του Προϋπολογισμού, έξω από τα όρια της χώρας, τέλος, στα χειμερινά θέρετρα της Αυστρίας. Ως “Αντι-Κιγγινάτο” θα τον θυμόμαστε στο εξής τον τέως πρωθυπουργό, ο οποίος, όταν πλεόν εξαντλήθηκε η ίδια του η διάθεση για στομφώδεις υποσχέσεις περί “μεταρρυθμίσεων’” και, κυρίως, όταν κατάλαβε πόσο σκούρα ήταν τα πράγματα στην Οικονομία, παράτησε , οπαδούς και αντιπάλους, σύξυλους και εφάρμοσε την κλασική μέθοδο του “στρίβειν δια των εκλογών”….
Ο κ. Καραμανλής θα μπορεί στο εξής ( “χωρίς σύνεσιν χωρίς αιδώ” ) να απολαμβάνει τον ανέμελο βιο του ιδιώτη αλλά και με τη σιγουριά του ανθρώπου , την ψυχική γαλήνη του οποίου κανείς εισαγγελικός λειτουργός δεν πρόκειται να διαταράξει. Ως τέως πρωθυπουργός απολαμβάνει ένα προνόμιο, αδιανόητο για τον οποιονδήποτε κοινό θνητό: τα οποιαδήποτε ολισθήματα, σφάλματα , παραβάσεις καθήκοντος, παραλείψεις και τα συναφή θα παραμείνουν ατιμώρητα από την Δικαιοσύνη .
Μια πραγματικότητα που θυμίζει στο μελετητη του παρελθόντος μιαν άλλη ιστορικη αναλογία: Στη γλωσσική χρήση των λαών της K. Eυρώπης( στη Γερμανική κυρίως, αλλά και στα Tσέχικα που, λόγω της μακράς συμβίωσης στα πλαίσια της αυτοκρατορίας των Aψβούργων, παρουσιάζουν πολλές ταυτόσημες εκφράσεις) υπάρχει η έκφραση «το παράπτωμα του ευπατρίδη» (Kavaliersdelikt) που χαρακτηρίζει ορισμένα αδικήματα που δεν διώκονται, τελικά, ποινικά, επειδή ο δράστης τους ανήκει σε μιαν ιδιαίτερη, προνομιούχα κοινωνική τάξη.
O βιασμός και η διακόρευση της υπηρέτριας από κάποιο άρρεν μέλος του οίκου του βαρώνου αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα «παραπτώματος ευπατρίδη» που δεν κατέληγε ποτέ στα δικαστήρια της Γερμανίας του Kάϊζερ ή της Aυστροουγγρικής μοναρχίας.
Ο διασυρμός της τάλαινας Ψωροκώσταινας από τα διεθνή Μ.Μ.Ε. και η γενικότερη ξεφτίλα (για να χρησιμοποιήσω εδώ μιαν αγοραία αλλά αυθόρμητη ‘εκφραση της αγανάκτησης που μας διακατέχει όλους) είναι σε μεγάλο ποσοστό απόροια του Kavaliersdelikt του κ. τέως Πρωθυπουργού….








"