Πως έχουν σήμερα τα πράγματα στην Αποικία

" Mια από τις ιδιαιτερότητες της νεοελληνικής γλώσσας
είναι ότι αδυνατεί να εκφράσει τη σημασιολογική διαφορά,
που υπάρχει μεταξύ των λέξεων statesman και politician"
(ανώνυμος Nεοέλληνας)


Και με το σημερινό σημείωμα θα συνεχίσω την απόπειρα της υπόμνησης των “οικείων κακών’, τα γενεσιουργά αίτια των οποίων δεν εντοπίζονται παρά στα σωθικά αυτού του ιδίου του κοινωνικού μας σώματος. Φαινόμενο, πάνω στο οποίο (όπως τεκμηριώνεται από την πολύ πρόσφατη εκλογικη επιτυχία του καβαλιέρε Μπερλουσκόνι στη γείτονα Ιταλία) δεν διαθέτουμε βέβαια οι Νεοέλληνες το αποκλειστικό “κοπυραϊτ”, μπορούμε ωστόσο να ισχυριστούμε ότι η έντονη παρουσία του στο συλλογικό, το δημόσιο, βίο μας αποτελεί την αντανάκλαση ενός από τα ουσιώδη χαρακτηριστικά της (ατομικής αλλά και της συλλογικής) ιδιοσυστασίας μας. Ο λόγος για την παρορμητική εκείνη πολυπραγμοσύνη, που αλλάζει τη φορά και την έντασή της οπως οι αέρηδες στο Αιγαίο, ανάλογα πάντα με την εφήμερη επικαιρότητα που, κατά περίσταση, επικρατεί στη χώρα της ‘”φαιδράς πορτοκαλλέας”.
Οι μεταμφιέσεις των πολιτικών , των αιρετών μας αρχοντων,, η μεταπήδησή τους από τον έναν ρόλο στον άλλον, αποτελούν στην αμέριμνη αυτή χώρα φαινόμενο συχνό, ιδιαίτερα σε εκείνους τους δημόσιους άνδρες που πασχίζουν να επιβιώσουν στον ιδεατό κόσμο της τηλεοπτικής θεαματικότητας, την ίδια στιγμή που η αμείλικτη εξέλιξη των πραγμάτων οδηγεί όλους μας- άρχοντες και αρχόμενους, τωρινούς και μελλούμενους- σε καταστάσεις ανεπανόρθωτες.
Κορυφαίο και χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του, μέχρι χθές, Πρωθυπουργού μας, ο οποίος, ως αρχηγός τη Αξιωματιής αντιπολίτευσης, εμφανιζόταν δημόσια με τη ρομφαία του μεγάλου Αναμορφωτή, διαβεβαιώνοντας σε όλους τους τόνους ότι θα επιβάλει στο εσωτερικό της χώρας την κάθαρση από τη διαφθορά ( αρχίζοντας από… τις κατσαρίδες που κυνηγούσε στις δημόσιες εμφανισεις του προεκλογικά στα νοσοκομεία ) και ότι θα αποκαταστήσει το γόητρο της χώρας ως κοινοτικού εταίρου , δίνοντας ο ίδιος τη μάχη για περισσότερους κοινοτικούς πόρους με τις συχνές εμφανίσεις του στις Βρυξέλλες. Μια δημόσια συμπεριφορά που , όπως αποκαλύπτει η τραγική πραγματικότητα, αποδείχθηκε ως κενός θεατρινισμός, όταν ο πρωταγωνιστής του δημόσιου βιου, διαισθανόμενος πρώτος τα επικείμενα τραγικά επακόλουθα, αποφάσισεσε να αλλάξει το ρόλο του και εγκαταλείποντας το ρόλο του πρωτεργάτη-αναμορφωτή, να μεταμορφωθεί σε αναχωρητή από το δημόσιο βίο, οδηγώντας τη χώρα στην περιπέτεια των εκλογών. Σήμερα διάγει τον βίο του επί τιμή δημόσιου άνδρα, απαλλαγμένος από κάθε έγνοια ότι θα λογοδοτήσει ποτέ για τις ενέργειες και την πολιτεία του κατά την πρωθυπουργική του περίοδο.
Η πενταετία του νεο-Καραμανλισμού, θα καταγραφεί στις ιστορικές μας δέλτους ως μια περίοδος οπισθοδρόμησης στα δημόσια πράγματα της χώρας μας. Διαπίστωση που, όσο περνούν οι μέρες αναδεικνύεται όλο και περισσσότερο ως ρεαλιστική και προσδίδει μια προφητική διάσταση στον ποιητικό λόγο του μεγάλου Αλεξανδρινού μας ποιητή, ο οποίος βλέπει” να έφθασε ο καιρός να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή “ στην Αποικία.
Στην κατάσταση των δημοσίων πραγμάτων στην οποία μας οδήγησε η πολιτεία των, μέχρι χθές, αιρετών μας αρχόντων δεν απομένει στον “κοινό” συμπολίτη μας, παρά να αναζητήσει κάποια παραμυθία στην κατακλείδα του Καβαφικού ποιήματος
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.