Το τέλος μιας εποχής

Τα σημεία των καιρών, η αντικειμενική εξέλιξη των πραγμάτων κατά την πρόσφατη επικαιρότητα, οι υπομνήσεις και παραινέσεις από την πλευρά των Βορειευρωπαίων κοινοτικών μας εταίρων προς τους ελαφρομυαλους φτωχοδιάβολους Ρωμιούς να κάνουν επιτέλους κράτει με την άφρονα χρήση των κοινοτικών κονδυλίων. Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, οριστικά και αμετάκλητα πλέον μαρτυρούν ότι βιώνουμε όλοι μας το τέλος μιας εποχής .
Πράγματι, ένα κεφάλαιο από την νεοελληνική ιστορική μας περιπέτεια έκλεισε οριστικά στις μέρες που διανύουμε Πρόκειται για την περίοδο εκείνη της επίπλαστης ευμάρειας που απολαύσαμε ως κοινωνικό σύνολο, ξοδεύοντας από τα έτοιμα: σκορπώντας δηλαδή σε μη-παραγωγικές επενδύσεις (κυρίως στη χρηματοδότηση κρατικοδίαιτων οργανισμών και Μη Κυβερνητικων Οργανώσεων) τα χρήματα εκείνα που σήμερα ζητούμε (με τις γνωστές συνέπειες για την εθνική μας αξιοπρέπεια) από τους συμπατριώτες της Frau Μέρκελ.
Μια κατάσταση πραγμάτων που, όταν την αναλογίζομαι, ανασύρει αυθόρμητα από το υποσυνειδητό μου βιώματα προσωπικά, συνειρμούς υποκειμενικούς γεμάτους πικρή απογοήτευση. Αιφνίδια και όλες μαζί, διδέχονται οι εικόνες από το πρόσφατο παρελθόν η μια την άλλην: εκείνη του αειθαλούς μανδαρίνου σε Υπουργείο, που επι δεκαετίες έδινε τον δικό του τόνο (και χρηματοδοτούσε κατά την προσωπική του κρίση) ποικίλα “ερευνητικά” προγράμματα που θα προωθούσαν τα “εθνικά” μας θέματα;,. Της κυρίας συμβούλου Τύπου σε διπλωματική μας αποστολή στους Αντίποδες, που προπαγάνδιζε τις “εθνικές” θέσεις για το “Μακεδονικό”, μοιράζοντας φυλλάδια και μπροσούρες, οπου πρωταγωνιστούσε ο κομματικός της ηγέτης. Του (κομματικού) νομάρχη, που με τον δεκάρικό του λόγο στο επίσημο γεύμα για τους ξένους συνέδρους στη Θεσσαλονίκη, έσβησε με μια μονοκονδυλιά τον επιστημονικό χαρκτήρα του συνεδρίου. Του διευθυντή του Ε.Ο.Τ. σε χώρα της Κ. Ευρώπης που, μέχρι την αντικατάστασή του από τον επόμενο κομματικό ευνοούμενο, παρέμεινε ανύποπτος και αδαής περί την γλώσσα και τη νοοτροπία της χώρας, στην οποία υπηρέτησε. Του δασκάλου σε ελληνικό σχολείο του Εξωτερικού, που με κάθε ευκαιρία υπενθύμιζε το κύριο προσόν του, που δεν ήταν άλλο απο την κομματική του ταυτότητα. Της κομματικής καμαρίλας στον πρυτανικό προθάλαμο…
Μια συνομοταξία κομματικών “ημετέρων” που, δεκαετίες ολόκληρες, κράτησε απογοητευμένους τους άξιους και ικανούς μακριά από τις υπευθυνες θέσεις του κράτους και έδιωξε τους ταλαντούχους νέους στα ξένα. Μια ολόκληρη κάστα που ( παράπλευρη θετική συνέπεια από τη στερεψη των κοινοτικών κονδυλίων) ίσως εκλείψει οριστικά από το προσκήνιο του δημόσιου βίου μας.
Η νέα περίοδος της Νεοελληνικής ιστορίας που ανατέλλει θα αποτελέσει, εκτός των άλλων, και μια περίοδο κάθαρσης για το δημόσιο βίο της χώρας μας. Η αυστηρή λιτότητα που θα επιβληθεί από τους ξένους δανειστές μας θα περιορίσει ασφαλώς την, όπως την είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα, εθνική μας κυριαρχία, αποστερώντας έτσι από το διευθαρμένο κομματικό σύστημα από τις δυνατότητες ιδεολογικής χειραγώγησης του συλλογικού μας φρονήματος.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού: ας ελπίσουμε όλοι μας ΄ότι η περίοδος της αυστηρής λιτότητας που αρχίζει θα αποτελέσει και μια περίοδο συλλογικής μας περισυλλογής και εδραίωσης της αντίληψης ότι, εκτός από την κομματική διφθορά που επικρατούσε μέχρι σήμερα, υπάρχει για τη χώρα μας και η οδός της ευγενούς άμιλλας και της αξιοκρατίας .