«Τη λύση θα τη δώσει ο λαός»

Παραμένοντας στο κλίμα των ημερών και αναζητώντας, με τις περιορισμένες δυνατότητες του «απλού» υπηκόου, κάποια ελπιδοφόρα αχτίδα στην άκρη του θεοσκότεινου τούνελ, όπου μας έχουν παρατήσει εκεί οι αιρετοί μας άρχοντες, αναλογίζομαι ότι και στην περίπτωση της τρέχουσας βαθιάς κρίσης που βιώνουμε ως κοινωνικό σύνολο θα πρέπει να έχει εφαρμογή μια, διαχρονική όσο και πανάρχαια, ιστορική εμπειρία: ότι δηλαδή στο κάθε φαινόμενο που εμφανίζεται κατά τη διάρκεια του ιστορικού γίγνεσθαι ενυπάρχει και ο πυρήνας της αναίρεσής του.
Πασχίζοντας λοιπόν να διαπιστώσω, κατά πόσον έχει εφαρμογή και στην περίπτωση μας το αξίωμα που πρώτος διατύπωσε ο πατέρας του σύγχρονου ιστορικού στοχασμού. o G. F. Hegel, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η «δυσθυμία του υπηκόου», έτσι όπως προσπάθησα να την περιγράψω στο προηγούμενο σημείωμα, θα αποτελέσει τον καταλύτη της μελλοντικής εξέλιξης. Η δυσθυμία του υπηκόου συνιστά κατά την τρέχουσα περίοδο τη μοναδική παράμετρο που βρίσκεται σε αυθεντική αντίθεση με την κρίση άλλά, και γενικότερα, την παρακμή, στην οποία μας έχει οδηγήσει ο απατηλός λαϊκισμός της κομματοκρατίας .
«Τη λύση θα τη δώσει ο λαός» σε πείσμα των όποιων μέτρων και χειρισμών πασχίσουν να εφαρμόσουν οι αιρετοί του άρχοντες. Μια απόφανση που δεν αποτελεί άλλο ένα slogan από το οπλοστάσιο των κενών κομματικών συνθημάτων που διαθέτει το κόμμα εκείνο που εξ ορισμού μονοπωλεί την έκφραση της λαϊκής βούλησης, αλλά ένα απόλυτο αξίωμα που εδράζεται στην αυθεντική ιστορική εμπειρία.
Τρείς σημαδιακές ιστορικές στιγμές κατά την πρόσφατη περίοδο (1789, 1848, 1989) αναδεικνύουν περίτρανα την ορθότητα της ρήσης του Ηegel ότι ο «δόλος της Λογικής στην Ιστορία» ( « die List der Vernunft in der Geschichte»)δεν είναι άλλος από την «γενική βούληση», όπως την εκφράζει ο Διαφωτισμός, που αναδεικνύεται πάντοτε υπέρτερη από τους χειρισμούς των πολιτικών. ΄Ετσι, το 1789, η απόφαση του Λουδοβίκου 16ου να συγκαλέσει τη συνέλευση των εκπροσώπων των τριών τάξεων (Etats Generaux) θα είναι εκείνη που, αντί να αποτρέψει , θα επιταχύνει τις επαναστατικές διεργασίες στη Γαλλία. Το 1848 το περίτεχνο πλέγμα ισορροπίας δυνάμεων (που είχαν εξυφάνει , το 1815, οι μονάρχες της Ιεράς Συμμαχίας) θα αποδειχθεί αδύναμο να συγκρατήσει την ορμή του Εθνικισμού και του του Φιλελευθερισμού. Το 1989, τέλος, με την ουσιαστική ήττα της Υπερατλαντικής κοσμοκράτειρας, μας δείχνει πόσο μάταιες ήταν οι εκατόμβες του Βιετνάμ που είχαν ως μοναδική τους νομιμοποίηση τα αμερικανικά «σενάρια του ντόμινο»...
«Τη λύση θα τη δώσει ο λαός». Μια απόφανση, είναι αλήθεια, που σήμερα προβάλλεται συχνά από το μοναδικό πολιτικό σχηματισμό στη χώρα μας που συντηρεί , μαζί με τα ιερά για εκείνον κειμήλια του παρελθόντος στον περίβολο του κτιρίου του, έναν τελετουργικό και ψευδο- επαναστατικό πολιτικό λόγο. ΄Εναν λόγο χωρίς συνάφεια με τα αυθεντικά προβλήματα του παρόντος, ο οποίος παραμένει προσανατολισμένος σε ένα παρελθόν που έχει οριστικά καταδικαστεί από την αντικειμενική ιστορική εξέλιξη. Διότι η ηγεσία που εδρεύει στα μέλαθρα του Περισσού δεν έχει να υποδείξει (πβ. την συνέντευξη της κ. Παπαρήγα στην προχθεσινή Κ.Ε. ) παρά την «ανατροπή του Καπιταλισμού» και την επιστροφή στην αλήστου μνήμης σοβιετική οικονομία.
Μια νοσταλγική αλλά άκαιρη για τις σημερινές συνθήκες πρόταση που αποκαλύπτει ότι και το ημέτερο Κ.Κ. αποτελεί και εκείνο έναν αναχρονισμό που επιβιώνει στις μέρες μας μόνο από την κεκτημένη ψευδο-προοδευτική του ταχύτητα.