Τα δυο πρόσωπα του Ιανού

Σε όσους από τους συνέλληνες, ( σαστισμένους από την ομοβροντία των μέτρων «δημοσιονομικής εξομάλυνσης» που ήδη εφαρμόζουν οι αιρετοί τους άρχοντες) επιτρέψουν οι ζοφερές συνθήκες να ορθώσουν κάπως την κεφαλή τους, θα αντικρίσουν, στην τρέχουσα πραγματικότητα που τους περιβάλλει, τη διπλή όψη του ρωμαϊκού θεού Ιανού: η Παγκοσμιοποίηση, όπως αυτή εμφανίζεται στις μέρες μας με τη δημοσιονομική κρίση που επικρατεί στις κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού στη Δύση, θα προβάλει με τη μια όψη, ενώ θα αντανακλάται από τη δεύτερη η παραδοσιακή, η πατροπαράδοτη δημόσια διαφθορά που σταθερά ξεχωρίζει τον κόσμο της καθ’ημάς Ανατολής από την Εσπερία.
Σε ό,τι αφορά στην πρώτη διάσταση της τρέχουσας πραγματικότητας οφείλει κανείς να παραδεχθεί ότι διεκδικούμε οι Νεοέλληνες μια παγκόσμια πρωτιά ανάμεσα στις κοινωνίες, όπου έχουν επικροτήσει οι συνθήκες του ύστερου καπιταλισμού. Παραμένοντας πιστοί στο σύστημα οι δικοί μας αιρετοί άρχοντες , προσφεύγουν σε μέτρα εγγενή προς τη λογική του, χωρίς καν να διανοηθούν να διαταράξουν, έστω και κατ’ ελάχιστο, το μηχανισμό του. Το μεγάλο κεφάλαιο (ιδιαίτερα το τραπεζικό αλλά και η χρηματιστηριακή σπέκουλα) παραμένει ασύδοτο και ελεύθερο να συσσωρεύει, το κέρδος από τη δραστηριότητά του, ενώ με τα μέτρα «δημοσιονομικής εξομάλυνσης» πλήττεται το κατ’εξοχήν μέρος που παράγει το υπερπροϊόν στην Οικονομία, οι εργαζόμενοι. Πάγωμα μισθών για τους ασθενέστερους αλλά., κυρίως, αφαίμαξη των αποδοχών της μεσαίας τάξης (τουλάχιστον 8.000 ευρώ , για παράδειγμα, για τους συνταξιούχους καθηγητές Α.Ε.Ι), ριζική αναθεώρηση επί τα χείρω του συνταξιοδοτικού συστήματος, χαλάρωση των μέτρων που προστατεύουν τον εργαζόμενο από την αυθαιρεσία του κεφαλαιούχου εργοδότη έχουν ήδη σπεύσει να θεσμοθετήσουν οι αιρετοί μας άρχοντες , διεκδικώντας, αν μη τι άλλο, τη φήμη των ρηξικέλευθων πρωτοπόρων στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Μέτρα, στα οποία, όπως βλέπουμε, προσφεύγουν στις μέρες μας ακόμα και χώρες με πιο ανεπτυγμένη οικονομία, όπως η Ισπανία, η Γερμανία, η Αγγλία αλλά και η Ιαπωνία.
Μέσα όμως στη γενική αυτή τάση της παγκοσμιοποίησης ξεχωρίζει η δική μας, η ελληνική διαφορά. Διότι, σε αντίθεση με τις δυτικές κοινωνίες (ιδιαίτερα με την Ιαπωνία) που συγκροτούνται από λαούς που, όπως δείχνουν τα πράγματα, επιδεικνύουν ένα είδος συλλογικής πειθαρχίας, στη μοκροελλαδική μας κοινωνία , η δυσθυμία του υπηκόου απέναντι στα μέτρα των ιθυνόντων αποδεικνύεται ότι έχει διαστάσεις δυσθεώρητες. Μια συλλογική αντίδραση των υπηκόων που την υποθάλπει η δραστηριότητα μιας πολιτικής παράταξης με ευάριθμους μεν οπαδούς, η οποία ωστόσο διακατέχεται από μιαν άκαιρη και αναχρονιστική ψευδο-επαναστατική ιδεολογία.
Το έτερο πρόσωπο του Ιανού που προβάλλει στις μέρες μας είναι η διαχρονική ιδιαιτερότητα που ενδημεί στο χώρο της καθ’ημάς Ανατολής. Είναι η δημόσια διαφθορά που, ανέκαθεν, ανθούσε στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλιάς από τη σύστασή της ως κράτος. Είναι η λεγόμενη « διαφθορά της καθημερινότητας», η «μικρή διαφθορά» (petty corruption) , όπως αυτή αποκαλύπτεται, για παράδειγμα, με τις εγκληματικές οικονομικές ταχυδακτυλουργίες ευάριθμων ταγών της υγείας στα δημόσια νοσοκομεία. Είναι όμως και η διαφθορά των κατά καιρούς αιρετών μας αρχόντων που σήμερα εμφανίζονται ακόμη δημηγορώντας δημόσια , χωρίς σύνεσιν, χωρίς αιδώ ....
Οι δυο όψεις του Ιανού, που προβάλλουν στην τρέχουσα μικροελλαδική μας καθημερινότητα .