Ο αναχρονισμός ως φαινόενο του παρόντος

Καθώς , όσο το θερινό ζώδιο διανύει την τροχιά του και η αποχαυνωτική ραστώνη προσλαμβάνει κάθε μέρα και ευρύτερες διαστάσεις στον ελλαδικό μας μικρόκοσμο, οι αποκαλύψεις για τη δημόσια διαφθορά που καθημερινά πληθαίνουν δεν φαίνεται να προκαλούν πλέον κάποια αντίδραση από την πλευρά του κοινωνικού συνόλου των αρχομένων. Διατελούμε όλοι μας πλέον, αυτό είναι βέβαιο, σε μια κατάσταση συλλογικού μιθριδατισμού απέναντι στα κατορθώματα των αιρετών μας αρχόντων. Δεδομένο που επιτρέπει στους ίδιους να προβάλλουν, θρασείς λαλίστατοι ,από τηλοψίας για να εκθειάσουν τα όποια έργα τους «χωρίς σύνεσιν, χωρίς αιδώ»....
Τις συνέπειες από τη δημόσια αυτή επίδειξη αυθάδειας από το μέρος των φαύλων αιρετών μας αρχόντων επιτείνει (εκτός από την αδράνεια από όλους εμάς τους «κοινούς υπηκόους» ) και η παντελής απουσία από το πολιτικό γίγνεσθαι ενός αντίπαλου δέους, ακριβέστερα: της προοδευτικής Αριστεράς. Μεταθέτοντας λοιπόν τη θεώρηση του ρόλου της εναλλακτικής εκδοχής της Αριστεράς στο σημερινό μας δημόσιο βίο μας για το επόμενο σημείωμα, θα επιχειρήσω σήμερα να προσεγγίσω την ιερή αγελάδα της «ορθόδοξης» Αριστεράς που κατευθύνεται από το ιερατείο των μελάθρων του Περσσού.
Το Κ.Κ.Ε. αποτελεί σήμερα ένα κατάλοιπο από το παρελθόν, κύριο γνώρισμα του οποίου αποτελεί η εμμονή σε μιαν ανακόλουθη συλλογιστική. Φαινόμενο, το οποίο σημαδεύει ανέκαθεν την ανθρώπινη ιστορία και που χαρακτηρίζεται από μιαν ιδιότυπη στατική θεώρηση του παρελθόντος. Μια αναχρονιστική εμμονή στην Ιστορία, η οποία συντηρεί, περα και πάνω από κάθε ιστορική αλληλουχία , ως ύψιστο ιδεολόγημα τη διαχρονικότητα ενός μύθου. Το Κ.Κ.Ε., με άλλα λόγια,, παραμένει σε μιαν ψευδο-επαναστατική εγρήγορση και, σε πείσμα των αντικειμενικών συντήκων της ρεαλιστικής πραγματικότητας δεν έχει να προσφέρει παρά την σοβιετοποίηση της κοινωνίας και της Οικονομίας.
Το Κ.Κ.Ε. αποτελεί σήμερα έναν παράγοντα αναχρονισμού, που απευθύνεται στο κοινωνικό μας σύνολο με έναν οιονεί ποιμαντορικό, άρα προτρεπτικό, λόγο που αγνοεί την προοπτική του χρόνου, την ιδιαιτερότητα των στιγμών που σήμερα βιώνουμε και την ιστορική αλληλουχία. Στα πλαίσια της υπερβατικής νοσταλγίας για τις «σοβιετικές ημέρες» που αποπνέει η ιδεολογία του, το νόημα της Ιστορίας βρίσκεται πέρα και πάνω από αυτήν. «Κι αυτή ακόμα η ανθρώπινη φύση καθίσται αντικείμενο της αναχρονιστικής θεώρησης . ΄Ολες οι γενεές του ανθρώπου βαρύνονται από το προπατορικό αμάρτημα, όπως και ‘όλοι οι Εβραίοι είναι ένοχοι για τη Σταύρωση. Οι Σταυροφόροι πίστευαν, έτσι, κτά τον 11ο αιώνα, ότι τιμωρούσαν όχι τους απογόνους, αλλά τους ίδιους τους φονεις του Ιησού. Οι αιώνες που είχαν ξυλίσει στο μεσοδιάστημα δεν είχαν καμιά σημάδια για αυτούς « (A. Gurevich, Categories of Medieval Culure, Λονδίνο 1985, σ.130).
Όχι, μέσα στην τρέχουσα συγκυρία δεν αποτελεί το ιερατείο του Αναχρονισμού, που εδρεύει στον Περισσό έναν παράγοντα κοινωνικής προόδου.