Ρόζα Λουξεμπούργκ: Υποθήκες

Η εμπειρία από την τρέχουσα επικαιρότητα, (τη ζοφερη πραγματικότητα των ημερών μας, με την άνανδρη δολοφονία ενός συνανθρώπου μας από μια δράκα αυτοαποκαλούμενων “κοινωνικών αγωνιστών”) μας οδηγεί στη διαπίστωση πόσο επίκαιρη παραμένει σήμερα η θεώρηση μιας διανοούμενης που , πριν από έναν σχεδόν αιώνα, απαξίωνε την πολιτική δολοφονία ως μέσο για την επίτευξη των στόχων της προλεταριακής επανάστασης.
Γράφει λοιπόν η (δολοφονημένη τον Ιανουάριο του 1919 από γερμανούς φασίστες) Rosa Luxemburg : “Για να πετύχει τους στόχους της η προλεταριακή επανάσταση δεν χρειάζεται την τρομοκρατία, η ίδια μισεί και συχαίνεται τη δολοφονίσ ανθρώπων. Της είναι άλλωστε άχρηστα ως μέσα για τη διεξαγωγή του αγώνα, διότι μάχεται εναντίον θεσμών και όχι μεμονωμένων ατόμων… ( η εανάσταση) δεν είναι η απέλπιδα προσπάθεια κάποιας μειονότητας να προσαρμόσει δια της βίας τον υπόλοιπο κόσμο στα δικά της ιδεώδη προτυπα. (η Επανάσταση) είναι το γιγάντιο κίκημα των εκατομμυρίων από τη λαϊκή βάση, η οποία έχει προορισθεί να εκπληρώσει την ιστορική αποστολή και να μετατρέψει την ιστορική αναγκαιοτητα σε ρεαλιστική πραγματικότητα” ( Rosa Luxemburg, Gesammelte Werke, τ.4, 440 κ.ε.) .
Δεν είναι όμως σήμερα απλώς επίκαιρη, λόγω της τρέχουσας συγκυρίας , η σκέψη της Ρ. Λουξεμπουργκ αλλά παραμένει διαχρονικά ως η κατεξοχήν έκφραση της εναλλακτικής εκδοχής του σοσιαλισμού. . ΄Ετσι κλασικός για την τάση που εκπροσωπεί, παραμένει ο ορισμός της για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών : « Ελευθερία μόνο για τους κυβερνητικούς οπαδούς, μόνο για τα μέλη του κόμματος, όσο πολυπληθή και να είναι αυτά, δεν ε είναι διόλου ελευθερία. Η ελευθερία είναι πάντα και αποκλειστικά η ελευθερία που έχουν οι αντιφρονούντες. Τούτο όχι εξαιτίας κάποιους φανατικής αντίληψης περί Δικαίου αλλά διότι ο,τι αξιομνημόνευτο, ολοκληρωμένο αλλά και λυτρωτικό ενυπάρχει στην πολιτική ελευθερία εξαρτάται από το βασικό αυτό χαρακτηριστικό (την ελευθερία που απολαμβάνουν οι αντιφρονούντες), Χαρακτηριστικό που παύει να υπάρχει όταν η «Ελευθερία» αναχθεί σε κάποιο ιδιαίτερο προνόμιο».
Το παραπάνω χωρίο αποδίδει ακριβώς την πεμπτουσία του Δημοκρατικού σοσιαλισμού. Μια διακήρυξη ωστόσο, την οποία οι συνθήκες δεν επέτρεψαν να εφαρμοσθεί στην κυβερνητική πράξη. Οι όποιες πρώτες απόπειρες της εφαρμογής στην καθημερινή πράξη του «σοσιαλισμού με το ανθρώπινο πρόσωπο», (στη Χιλή του Αλλιεντε ή στην Τσεχοσλοβακία του Ντουμπτσεκ) θα ματαιωθούν γρήγορα από τις δυο παγκόσμιες Υπερδυνάμεις, οι οποίες θα αντιδράσουν σε κοινωνικούς «πειραματισμούς» που θέτουν υπο αμφσβήτηση τα δομικά χαρακτηριστικά του κρατούντος συστήματος. ΄ Ο σοσιαλισμός του Αλιέντε και ο πλουραλισμός του Ντουμπτσεκ αποτέλεσαν το κόκκινο πανί για τους πανίσχυρους γείτονες...
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ , για να περάσουμε και στην τρέχουσα καθ’ημάς πραγματικότητα, αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα ιδεολογικό πρωτοπόρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού, τον οποίο προσπαθούν στις μέρες μας να συγκροτήσουν ως μια συντεταγμένη πολιτική ενότητα , ως κόμμα, μεμονωμένα στελέχη που, όπως είναι γνωστό, αποσπάστηκαν απο το κόμμα , του οποίου στη Βουλή ηγείται ο κ. Τσίπρας,
Μπορεί όμως μια τέτοια απόπειρα να αποτελέσει και μια ρεαλιστική κυβερνητική εκδοχή;.