Θα μπορούσε να ήταν και έτσι...

Τι θα συνέβαινε, ποια θα ήταν η διαδοχή των γεγονότων, άν ο Πόντιος Πιλάτος, ενώπιον του οποίου οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος ο Ιησούς από την Γαλιλαία, αντιδρούσε με διαφορετικό τρόπο και δεν καταδίκαζε τον ηγέτη μιας, όπως εμφανιζόταν στα μάτια των σύγχρονών του εκπροσώπων της “καθεστηκυίας” τάξεως , θρησκευτικής αίρεσης. Τι θα συνέβαινε, δηλαδή, άν, τελικά, ο Πιλάτος απέδιδε τον Ιησού και πάλι ελεύθερο στους οπαδούς του;
΄Ενα ερώτημα, το οποίο δεν τίθεται από κάποιο συγγραφέα επιστημονιής φαντασίας , αλλά, αντίθετα, προσδιορίζει το πεδίο έρευνας μια επιστημονικής πραγματείας. Το ερώτημα τίθεται, λοιπόν, από τον Alexander Demandt, καθηγητή Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, σε μια εργασία του που φέρει τον τίτλο : “ Ο Πιλάτος δίνει χάρη στον Ιησού” και η οποια δημοσιευθηκε σε ένα συλλογικό τόμο πριν από μερικά χρόνια (Virtuelle Antike, Darmastadt 2000, σ. 119-132). Η επιχειρηματολογία του Demandt μπορεί, εκ πρώτης όψεως να ξενίζει τον οπαδό της “παραδοσιακής” ιστορικής έρευνας, δεν παύει ωστόσο να αποτελει ένα ολοζώντανο παράδειγμα για την πεμπτουσία αυτού που ονομάζουμε “Ιστορία”. Ιστορία, λοιπόν, είναι η αλληλουχία γεγονότων, τα οποία έχουν μια δυνητική έκβαση, η οποία εξαρτάται πάντα από τον ανθρώπινο παράγοντα. Ο ανθρώπινος παράγοντας, οι ενέργειες του μεμονωμενου ατόμου είναι εκείνες, όπως γράφουν οι Μάρξ-Εγκελς στην “Αγία Οικογένεια”, οι οποίες υπαγορεύουν τη διαδοχή των γεγονότων, αυτό που ονομάζουμε, δηλαδή, “ιστορική εξέλιξη”.
Συνεχίζοντας το συλλλογισμό του , “καταγράφει” ο Demandt μια might-have-been-History, τα γεγονότα δηλαδη που θα διαδραματίζονταν, αν, τελικά ο Ιησούς δεν ανέβαινε στο σταυρό του μαρτυρίου στο Γολγοθά. Μια “ιστορική καταγραφή”, η οποία βέβαια σήμερα έρχεται σε αντίθεση με τις αντιλήψεις του κάθε θρησκευόμενου οπαδού του Χριστιανισμού, δεν παύει ωστόσο να αποτελεί μια δυνητική ιστορική εξέλιξη.
Έτσι, αν δεν υπήρχε το ιστορικό γεγονός του σταυρικού θανάτου, η χριστιανική διδασκαλία, που δεν ήταν τότε παρά μια από τις πολλές Ιουδαϊκές αιρέσεις, θα είχε στερηθεί από τον πυρήνα της. Το ηθικό δίδαγμα της επί του ΄Ορους Ομιλίας αλλά και η προσδοκία της Δευτέρας Παρουσίας δεν θα ήταν επαρκείς για να προσελκύσουν το μεγάλο πλήθος των οπαδών της νέας αυτής θρησκευτικής διδασκαλίας. Ακόμα και άν ο Ιησούς είχε τη δυνατότητα να διδάσκει ακόμα πολλά χρόνια , δεν θα μπορούσε το γεγονός αυτό να αντικαταστήσει την πειστικότητα του σταυρικού θανάτου. Κοντολογίς, χωρίς την αποτρόπαια πράξη του Πιλάτου, δεν θα αποκτούσε ο Χριστιανισμός την έκταση μιας παγκόσμιας θρησκείας και θα παρέμενε στο επίπεδο ενός θρησκευτικού κινήματος, όπως π.χ. η σύγχρονή του λατρεία του Μίθρα των Εθνικών…
Η εμπειρία που αποκομίζει κανείς ανατρέχοντας στα δεδομένα του παρελθόντος αποτελεί, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα αποκούμπι για τον καθένα από μας, τους “κοινούς” υπηκόους που έχουμε σαστίσει με τα καμώματα των αιρετών μας αρχόντων. Θα μεταφέρω λοιπόν και εγώ εδώ το συλλογισμό του ιστορικού και θα αναρωτηθώ για μια δυνητική εξέλιξη των γεγονότων που συνθέτουν τη ζοφερή πραγματικότητα των ημερών μας.
“Θα μπορούσε να ήταν και έτσι” . Θα μπορούσε δηλαδή ο σημερινός πρωθυπουργός, αν είχε κληρονομήσει., εκτός από το ονοματεπώνυμο, και την πολιτική πράξη του θείου του, να επέλεγε ως υπουργό Πολιτισμού για τη Νέα Διακυβέρνηση που, προεκλογικά, είχε, urbi et orbi, επαγγελθεί μια προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους από το χώρο του Πνεύματος και του Πολιτισμού. Θα θυμίσω εδώ ότι, μετά τη μεταπολίτευση του ’74, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής senior επέλεξε να δώσει το χαρτοφυλάκιο αυτό στον ακαδημαϊκό Κωνσταντίνο Τρυπάνη, έναν κλασικό φιλόλογο και βυζαντινολόγο διεθνούς κύρους. Ο Κώστας Καραμανλής, αντίθετα, προτίμησε να διορίσει ως γ. γ. Πολιτισμού, τον, όπως τον αποκαλούσε με οικειότητα, “Χριστάρα”. ΄Εναν “κολλητό” του από τις παρέες στη Θεσσαλονίκη. Μια προσωπικότητα που, όπως αποκαλύπτεται τώρα, αναδείχθηκε σε μια eminence grise, έναν Υπερυπουργό, ο βίος και η πολιτεία του οποίου συνθέτουν το φαινόμενο που κυριαρχεί στις ειδήσεις των ημερών μας, τη “Ζαχοπουλιάδα”.
Πως θα είχαν τα πράγματα σήμερα, αν αναρωτηθούμε ακολουθώντας το συλλογιεμό των θεωρητικών της δυνητικής εξέλιξης στην Ιστορία, αν ο junior Κ.Κ. βαδιζε στα χνάρια του μεγάλου συνονόματού του;