Η πάλη των γενεών

Αν κάποτε, στο απώτερο μέλλον, επιχειρούσε κάποιος ερευνητής να αξιολογήσει ως ιστορικά φαινόμενα τα όσα συμβαίνουν σήμερα στα πανεπιστήμιά μας, θα επαναδιατύπωνε ενδεχομένως το κλασικό μαρξιστικό αξίωμα από το «Ιστορία είναι η πάλη των τάξεων» σε «Ιστορία είναι η πάλη των γενεών». Πράγματι, ως κυρίαρχος παράγοντας της τρέχουσας νεοελληνικής πραγματικότητας αναδείχθηκε, μέσα από τις τηλεοπτικές εικόνες της σύγκρουσης, το χάσμα των γενεών: η αντίθεση ανάμεσα σε «πατέρες» και «γιους» και, ιδιαίτερα, η διαρκής τάση των πρώτων να εξαπατήσουν τους βλαστούς τους, προσφέροντάς τους ένα σκοτεινό και χωρίς προοπτικές μέλλον.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών αποτελούν αναμφίβολα τη μοιραία έκβαση μιας μακροχρόνιας προσπάθειας εξαπάτησης από τη μεριά της εξουσίας. Αδιαφορώντας για το θεμελιώδες δικαίωμα των υπηκόων να επιλέξουν οι ίδιοι την οδό της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας, υποβαθμίζουν επί μια σειράν ετών οι αιρετοί μας άρχοντες -υπακούοντας στη δική τους λογική και μόνον- τις πανεπιστημιακές σπουδές, με αποτέλεσμα να εξισώσουν πλέον τα πτυχία των ΑΕΙ με εκείνα των ΤΕΙ.

Η υποβάθμιση των πανεπιστημιακών σπουδών είναι ένα έργο μακροσκελές, την τελική του πράξη, το φινάλε του οποίου παρακολουθούμε στις μέρες μας. Πριν από την ισοπέδωση με τα ΤΕΙ, φρόντισε η παράταξη, που είχε μέχρι το 2004 την εξουσία, να υποβαθμίσει με διάφορα νομοθετήματα τα πανεπιστήμια, καταργώντας, στο όνομα ενός νεφελώδους δημοκρατισμού, κάθε έννοια αξιοκρατίας. Μια ιστορία θλιβερή, η αφήγηση της οποίας ίσως αποτελέσει έργο κάποιων ιστορικών στο μέλλον.

Η αντίδραση των νέων απέναντι στην υποβάθμιση των πανεπιστημιακών σπουδών αποτελεί τη συλλογική τους αντίσταση απέναντι σε μια ενέργεια αυταρχική. Μια πολιτική η οποία πληγώνει καίρια το στοιχειώδες δικαίωμα χιλιάδων νέων ανθρώπων στα πανεπιστήμια και τα πολυτεχνεία, οι οποίοι κατατάσσονται αυθαίρετα, με τα υποβαθμισμένα πτυχία, από τη μια μέρα στην άλλη σε μιαν επαγγελματική, άρα και κοινωνική κατηγορία, που οι ίδιοι δεν έχουν επιλέξει. Την ελεύθερη επιλογή του επαγγέλματος, το θεμελιώδες αυτό δικαίωμα του ελεύθερου πολίτη, προσβάλλουν, επί δεκαετίες τώρα, με τις ενέργειές τους οι ιθύνοντες. Μια πρακτική, τα επακόλουθα της οποίας προβάλλουν από τις τηλεοπτικές εικόνες των συγκρούσεων στα πανεπιστήμια σήμερα.

Αν, όμως, η παρακμή, το μαράζωμα του ελληνικού πανεπιστημίου είναι το επακόλουθο της ανικανότητας, αλλά και της κουτοπονηριάς των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, δεν είναι άμοιρες των ευθυνών και οι μικρότερες κομματικές παρατάξεις. Οι προπηλακισμοί αλλά και οι βιαιοπραγίες κατά των πρυτάνεων, ο εγκλεισμός στις αίθουσες και η στέρηση, έστω και για λίγο, της ελευθερίας των διδασκόντων, η διατάραξη εκ των έσω της ακαδημαϊκής ελευθερίας και η παρεμπόδιση της ελεύθερης έκφρασης στις γενικές συνελεύσεις και στη σύγκλητο, όλα αυτά αποτελούν την αντίδραση της εξαπατημένης νεολαίας. Αντίδραση, η οποία βέβαια βρίσκεται πέρα από κάθε όριο συλλογικής δημοκρατικής συμπεριφοράς.

«Party is organized opinion». Τη ρήση αυτή του Ντισραέλι επιβεβαίωσε με τη στάση του κατά τις μέρες αυτές ένα από τα μικρότερα κόμματα του Κοινοβουλίου μας. Σε μια έξαρση αριστερής λαϊκίστικης ρητορείας, έσπευσε, κυρίως μέσω του νεαρού αρχηγού του, το κόμμα εκείνο (που βλέπει πρόσφατα να αυγατίζουν τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις) να συμπαραταχθεί ιδεολογικά με τους πρωταιτίους των βιαιοτήτων στα πανεπιστήμια.

Κόμματα εξουσίας - κόμματα αριστερής ρητορείας. Εδώ ίσως ταιριάζουν τα λόγια του μεγάλου Αλεξανδρινού, ότι δηλαδή «βλάπτουν και οι δυο εξίσου την Αποικίαν».