Από τον θαυμαστό “κόσμο του Παλατιού”:

Παρακολουθώντας, μαζί με τη μάζα των χιλιάδων αφανών υπηκόων, την προχθεσινή on camera δημηγορία του εξοχότατου κ. Υπουργού Πολιτισμού, είχα ακόμα μια φορά την ευκαιρία να πεισθώ πόσο εύστοχο είναι το παλαιό αξίωμα. ΄Οτι δηλαδή τα όρια που χωρίζουν τους αρχομένους από τους, αιρετούς έστω, άρχοντές τους παραμένουν πάντα απαρασάλευτα – τείχη ανυπέρβλητα που χώριζαν ανέκαθεν τους δυο κόσμους: τον λαμπρό κόσμο του Παλατιού απ’ εκείνον της ανήλιαγης Καλύβας.
Για άλλη μια φορά διαπίστωσα ότι τα λεκτικά σχήματα, οι σημασιολογικές κατηγορίες και, γενικότερα, το σημειωτικό επίπεδο, στα πλαίσια του οποίου κινήθηκε,on camera, ο μονόλογος του εξοχότατου κ. Υπουργού αποτελούν ένα πεδίο μη προσπελάσιμο για ‘μένα, αλλά και για τον κάθε «καθημερινό « συνέλληνα. Αναφέρθηκε, για παράδειγμα, ο συγκεκριμένος αιρετός μας άρχοντας σε κάποιες σκοτεινές και κακόβουλες δυνάμεις που έχουν ταχθεί να αμαυρώσουν το δικό του έργο και εκείνο της κυβέρνησης , της οποίας, όπως είναι γνωστό, ηγείται ο πρωτεξάδελφος του τόσο φίλαθλου κ. Υπουργού. Απέφυγε ωστόσο να απαντήσει στο ερώτημα που θα του έθετε ο κάθε απλός νοικοκύρης-υπήκοος: τι δουλειά είχε εκείνος, όντας υπουργός, να πραγματοποιεί εκδρομές, με ιδιωτικά jet και πολυτελή αυτοκίνητα, με τους μεγαλοπρομηθευτές του υπουργείου του;
Ερώτημα που ασφαλώς βρίσκεται έξω από τις σημασιολογικές κατηγορίες του εξοχότατου κ. Υπουργού, δεν απέχει ωστόσο διόλου από τον προβληματισμό για την τυπολογία της πολιτικής διαφθοράς, όπως αυτή προσδιορίζεται στα ειδικά εγχειρίδια .Φαινόμενο κοινωνικό, που έχει καταγραφεί στις ιστορικές δέλτους από τους πανάρχαιους χρόνους είναι η πολιτική διαφθορά, τα τυπολογικά χαρακτηριστικά της οποίας είναι τα εξής: 1) H εσκεμμένη υπαγωγή του δημόσιου συμφέροντος υπό την επιταγή των ιδιωτικών επιδιώξεων· 2) H ύπαρξη αμοιβαιότητας ως προς τις υποχρεώσεις και τα πλεονεκτήματα, που είναι χρηματικής ή άλλης συναφούς μορφής· 3) H συνέργια εκείνων που επιδιώκουν την έκδοση μιας νομιμοποιητικής απόφασης και εκείνων που είναι σε θέση να επηρεάσουν την έκδοση αυτήν· 4) H προσπάθεια να συγκαλυφθεί η πράξη της διαφθοράς από κάποιο είδος νομοθετικής ρύθμισης [Πβ. A. Heidenheimer, Political Corruption, Nέα Yόρκη 1976, σ. 18 κ.ε.] .
Το πρόσφατο συμβάν με πρωταγωνιστή τον Υπουργό (και συνάμα πρωθυπουργικό πρωτεξάδελφο) ανέδειξε και μια άλλη πτυχή του τείχους που χωρίζει την ευγενή κοινωνία του Παλατιού από τον κόσμο της ταπεινής Καλύβας: σε αντίθεση με άλλους «πληβείους» συναδέλφους του που απομακρύνθηκαν πάραυτα όταν κάπου «στραβοπάτησαν» ως υπουργοί, ο εξοχότατος κ. Υπουργός πολιτισμού απολαμβάνει μια ιδιαίτερη ασυλία. Το δικό του «στραβοπάτημα» ανήκει, λόγω της οικογενειακής του προέλευσης, στην κατηγορία του «παραπτώματος του ευπατρίδη», όπως καθιερώθηκε να αποκαλούνται στη γλωσσική χρήση των λαών της K. Eυρώπης ( Kavaliersdelikt). ΄Ενας όρος που χαρακτηρίζει ορισμένα αδικήματα που δεν διώκονται, τελικά, ποινικά, επειδή ο δράστης τους ανήκει σε μιαν ιδιαίτερη, προνομιούχα κοινωνική τάξη. O βιασμός και η διακόρευση της υπηρέτριας από κάποιο άρρεν μέλος του οίκου του βαρώνου αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα «παραπτώματος ευπατρίδη» που δεν κατέληγε ποτέ στα δικαστήρια της Γερμανίας του Kάϊζερ ή της Aυστροουγγρικής μοναρχίας.
Oι ειδυλλιακές συνθήκες της γερμανικής κοινωνίας του 19ου αιώνα, με τους βαρώνους και τους άλλους προνομιούχους, που δεν τους αγγίζουν οι ποινικοί κανόνες που ισχύουν για τους πληβείους, αλλά και η οικονομική άνθηση με τις εταιρείες που θησαυρίζουν διατηρώντας άριστες σχέσεις με τον «κόσμο του Παλατιού», φαίνεται ότι επικρατούν, εδώ και τώρα, στην τρισόλβια, Eλλάδα του 2008.