Άλλο ένα slogan: “Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα”

Στις 20.101994 εγκαινίαζα τη συμμετοχή μου στις “Ενστάσεις” σημειώνοντας “… H "τελειοποίηση" των δημοσκοπικών μεθόδων της Madison Avenue σε μέσο δημαγωγίας έχει, στις μέρες μας, απαλείψει το όριο μεταξύ διαφήμισης καταναλωτικού αγαθού και εκφοράς πολιτικού λόγου, προσδίδοντας σε αισθητικές αξίες της καθημερινότητας τη χροιά του πολιτικού κριτηρίου…”
Scripta manent…Δεκαπέντε χρόνια έχουν από τότε περάσει και η ιδεατή πραγματικότητα, ο χώρος δηλαδή όπου εκφέρεται ο δημόσιος λόγος σήμερα, στις προεκλογικές ημέρες που διανύουμε, εξακολουθεί να παραμένει απόμακρος από την καθημερινότητα του μέσου πολίτη και αυριανού ψηφοφόρου. Απόμακρη από τις σημειωτικές κατηγορίες, από τη συλλογική νοοτροπία του αφανούς, του “καθημερινού “ υπηκόου παραμένει η εικόνα που πασχίζει να προβάλει με το (ψευδο) δίλημμα “Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα” ο αρχηγός του ενος από τα δυο αντίπαλα κόμματα κατά την τρέχουσα προεκλογική διαμάχη.
΄Ενα (ψευδο)δίλημμα, το οποίο, όπως όλα δειχνουν, σκοπεύουν οι επιτελείς του αρχηγού της Αξιωματικής αντιπολίτευσης να προβάλουν κατά τις προεκλογικές αυτές ημέρες, αγνοώντας ένα απτό δεδομένο, ότι δηλαδή η εναλλακτικη λύση, ο δικός τους “σοσιαλισμός” έχει (για να δανειστούμε εδώ την προσφυή παρομοίωση της κ. Α. Παπαρήγα) τόση σχέση με τον αυθεντικό σοσιαλισμό, όση “ο φάντης με το ρετσινόλαδο”.
Το επιπρόσθετο δεδομένο που καθιστά ακόμα πιο ξένο και δυσνόητο για τον “καθημερινό” συνέλληνα είναι ότι το σλόγκαν , όπως έχει ήδη τονισθεί, ανήκει σε ιστορικές συγκυρίες του παρελθόντος. Συνθήκες που χαρακτηρίζουν την κατάταση των πραγμάτων στη Γερμανία, μετά την κατάρευση , το 1919, τη δράση της Ρόζας Λούξεμπουργκ που θα προβλαι το σύνθημα “Sozialismus oder Barbarei” που καη ίδια θα δανειστεί από τον Εγκελς.
Με την προσπάθεια του να μεταφέρει, ο ίδιος ή οι σύμβουλοί του, το σύνθημα που ιστορικά ανήκει σε μιαν άλλη εποχή, δεν ξέφυγε ο αρχηγός της Αξιωμ. Αντιπολίτευσης από τον σκόπελο μιας ανακόλουθης συλλογιστικςή. ¨Ενα φαινόμενο, το οποίο σημαδεύει ανέκαθεν την ανθρώπινη ιστορία και που το χαρακτηρίζει μια ιδιότυπη, στατική θεώρηση του παρελθόντος: μια αναχρονιστική εμμονή στην Iστορία, η οποία συντηρεί, πέρα και πάνω από κάθε ιστορική αλληλουχία, ως ύψιστο ιδεολό¬γημα τη διαχρονικότητα ενός μύθου.
O αναχρονισμός χαρακτηρίζει κυρίως τον ποιμαντικό, άρα προτρεπτικό, λόγο, που αγνοεί την προοπτική του χρόνου, την ιδιαιτερότητα κάθε εποχής και την ιστορική αλληλουχία. Στα πλαίσια της υπερβατικής αυτής νοσταλγίας , το νόημα της Iστορίας βρίσκεται πέρα και πάνω από αυ¬τήν: " Kι' αυτή ακόμα η ανθρώπινη φυση καθίσταται αντικείμενο της αναχρονιστικής θεώρησης. Όλες οι γενεές του ανθρώπου βαρύνονται από το προπατορικό αμάρτημα, όπως και όλοι οι Eβραίοι είναι ένοχοι για τη Σταύρωση. Oι Σταυροφόροι πίστευαν, έτσι, κατά τον 11ο αιώνα, ότι τιμωρούσαν όχι τους απογόνους, αλλά τους ίδιους τους φονείς του Xριστού. Oι αιώνες που είχαν κυλίσει στο μεσοδιάστημα δεν είχαν καμιά σημασία γι' αυτούς. [ A. Gurevich, Categories of Medieval Culture, Λονδίνο 1985, σ. 130]
Τα πράγματα στο αντίπαλο στρατόπεδο θυμίζουν την τόσο οικεία μετά την κάθε εκλογική ήττα ατμόσφαιρα. Μια κατάσταση προβλέψιμη που δεν είναι πια δυνατόν να την αποτρέψουν οι κάθε λογής σοφιστείες και συνθήματα που διοχετεύονται από την κυβερνώσα παράταξη στο δημόσιο λόγο.
Κάτω από το φάσμα της επερχόμενης ήττας , φαντάζει ακόμα πιο αλαζονική η σημερινή σταση της κυβερνώσας παράταξης να υποτιμά την ευφυία του κοινού πολίτη, λανσάροντας τα γνωστά προπαγανδιστικά συνθήματα.