Μετεκλογικό

Η επικαιρότητα, που προσδιορίζει τη θεματολογία των σημειωμάτων αυτών, θα μας κρατήσει σήμερα στην μετεκλογική ατμόσφαιρα. Χωρίς φιλοδοξίες ενος εμβριθούς εκλογο-αναλυτή (ο νεολογισμός υπαγορεύεται από το φαινόμενο των ημερών, με τους “ειδικούς” να έχουν ξεφυτρώσει σαν μανιτάρια από τα τηλεοπτικά παράθυρα), θα πασχίσω εδώ να καταγράψω τις εντυπώσεις που αποκόμισε από το κεντρικό γεγονός των ημερών αυτών, ο “κοινός” συνέλληνας.
Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο που προέκυψε από την προχθεσινή κάλπη είναι ασφαλώς το ποσοστό των δυνητικών ψηφοφόρων που, τελικά, της γύρισαν την πλάτη: 47% αποχή- ποσοστό πρωτόγνωρο, ακόμα και για τις “χαλαρές” Ευρωεκλογές. Δεδομένο, το οποίο έσπευσε η λογική των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας να ερμηνεύσει με τον ίδιο τρόπο: συμφώνησαν δηλαδή οι εκλογολόγοι και των δυο κομμάτων ότι το ποσοστό που δεν προσήλθε στο μαντρί με την κάλπη, τα απολωλώτα πρόβατα, είναι ένα εκατομμύριο πικραμένοι και απογοητευμένοι Νεοδημοκράτες που τιμώρησαν έτσι ή, κατά μιαν άλλη εκδοχή, “έστειλαν μήνυμα” στον ύπατο πομενάρχη και τους λοιπόυς άρχοντες που τον περιστοιχίζουν .
Αν ενστερνισθεί κανείς τη λογική αλλά και τη νοοτροπία που χαρακτηρίζει τους θιασώτες της (κομματικής) αυτής ερμηνείας, τότε βέβαια, ως οπαδός της σημερινής Αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα πανηγυρίζει για τη νίκη του κόμματός του. Ο νεοδημοκράτης θα θεωρήσει, από τη δική του πλευρά, ότι “εισέπραξε το μήνυμα “ των πικραμένων οπαδών, σπεύδοντας να παροτρύνει την ηγεσία (τον ύπατο πομενάρχη και τος περι αυτον μεγαλο-τσελιγκάδες) να λάβει μέτρα, ώστε τα πρόβατα-οπαδοί να επιστρέψουν στο κομματικό μαντρί.
Παρόμοιες ερμηνείες όμως, που κατά κόρον λανσάρονται τηλεοπτικώς τις μέρες αυτές, εκλαμβάνουν a priori το σύνολο των πολιτών ως ένα άβουλο εκλογικό “σώμα”. Θεώρηση, κατά τη γνώμη μου, βαθύτατα περιφρονητική τόσο απέναντι στην ελεύθερη βούληση του μεμονωμένου πολίτη, όσο και στη συλλογική βούληση , την volonte generale, του κοινωνικού συνόλου. Θεώρηση για την οποία οι πολίτες δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι “νεκρές ψυχές”, ένας αριθμών ανώνυμων σκλάβων που ο κομματάρχης, όπως ο πανούργος ήρωας του Ν. Γκόγκολ, μπορεί να διαθέτει στην αγορά όπως ταιριάζει στα δικά του συμφέροντα.
Το μεγάλο ποσοστό της αποχής αντικατοπτρίζει, κατά τη γνώμη μου, κατά κύριο λόγο ένα γενικότερο φαινόμενο. Η αποχή από την κάλπη είναι μια από τις ενδείξεις για την κρίση που αντιμετωπίζει γενικότερα το σύστημα κοινοβολευτικής εκπρσώπησης: τα κόμματα , ως οι κατεξοχήν εκφραστές του συστήματος αυτού, δεν μπορούν πλέον, με τον “ξύλινο” λόγο τους, να ταυτιστούν με τις έγνοιες, τις προσδοκίες αλλά και τις αισθητικές κατηγορίες του “καθημερινού” πολίτη.
Μια από τις “παράπλευρες” συνέπειες της πρόσφατης εκλογικής αναμέτρησης, μια νεοελληνική αποκλειστικότητα, θα έλεγε κανείς, αποτελεί ο θρίαμβος (εδώ επειδή η λέξη κυριολεκτεί, δεν χρειάζονται εισαγωγικά), ενός από τα μικρά κόμματα. Χωρίς να επιχειρήσω εδώ κάποια ανάλυση για τις αιτίες ανόδου του ΛΑΟΣ (κάτι έχω γράψει σε παλαιότερα σημειώματα), θα παραμείνω εδώ στη σκοπιά του “καθημερινού” πολίτη, για να καταγράψω απλώς το θαυμασμό μου για το κατόρθωμα του νοικοκύρη, που δεν είναι βέβαια κανείς άλλος από τον Πρόεδρό του.
Κατόρθωμα που θυμίζει την εποποιία του τετραπέρατου Ρωμιού που, έχοντας “γραδάρει” τις προτιμήσεις μιας ντόπιας αγοράς, έστησε μόνος του μια πετυχημένη επιχείρηση. ΄Ενα έργο-προσωπικός άθλος του δημιουργου του, το μέλλον του οποίου είναι, όπως συμβαίνει πάντα, άρρηκτα συνδεδεμένο με την προσωπική ιστορία του ιδρυτή και ιδιοκτήτη του…