Ένας επικήδειος, διόλου πρόωρος

Είναι σχεδόν βέβαιο πώς , όταν δημοσιευτεί το σημερινό σημείωμα, θα έχει ήδη αποσυρθεί το παραπέτασμα που, τον τελευταίο καιρό , εμπόδιζε την κοινή θέα στα πρωθυπουργικά δώματα και ότι θα βιώνουμε όλοι εμείς, οι “κοινοι” υπήκοοι, το θέαμα ενός Καραμανλή, λουσμένου από τη χρυσόσκονη, το nimbus, των προβολέων της Δ.Ε.Θ. να εξαγγέλλει την ηρωική έξοδο της κυβερνήσεώς του πρός την λαϊκή ετυμηγορία, “για το καλό όλων μας”, όπως είναι αυτονόητο.
Πράγματι, δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς μεταφυσικές ιδιότητες, για να αντιληφθεί τις απώτερες επιδιώξεις των σημερινών μας αιρετών αρχόντων , μετά τις πρόσφατες ενέργειές τους: από τη δυνατότητα που παρέχεται στους επαγγελματίες να καθυστερήσουν (εν μέσω δεινής δημοσιονομικής κρίσης!) την καταβολή του ΦΠΑ μέχρι την (για πολλοστή φορά!) εξαγελία της δωρεάς ηλεκτρονικών υπολογιστών στους μαθητές, όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση μετέρχεται το πιο προσφιλές μέσο εκμαυλισμού της κοινής γνώμης , εκείνο του άκρατου λαϊκισμού.
Πνέοντας πλέον τα λοίσθια , η κυβέρνηση αυτή δεν θα διαψεύσει, με την “ηρωική” αυτήν έξοδό της, εκείνους που ισχυρίζονται ότι η ύψιστη αρχή που υπαγορεύει την πολιτεία των κομμάτων Εξουσίας στην Ελλάδα είναι ο λαϊκισμός, κοινωνικό χαρακτηριστικό που είναι διαχρονικό και για το οποίο αξίζει να θυμηθούμε τους λόγους του απόστολου της Iσπανικής επανάστασης:" H κοινωνία παραμένει πάντα μια ενότητα που την απαρτίζουν δυο δυναμικές συνιστώσες: οι ελίτ και οι μάζες" (José Ortega y Gasset, "H Eπανάσταση των μαζών", 1930). " H μάζα", συνεχίζει στο ίδιο έργο του ο ισπανός φιλόσοφος και δοκιμιογράφος, "πιστεύει ότι έχει κάθε δικαίωμα να επιβάλει και να επενδύει μαλιστα με την ισχύ του νόμου ψηφίσματα που έγιναν δια βοής δεκτά μέσα στην ατμόσφαιρα του καφενείου. Aμφιβάλλω αν υπήρξαν ποτέ άλλες περίοδοι στην Iστορία, όπου το πλήθος είχε φτάσει να κυβερνά τόσο άμεσα, οπως στις μέρες μας".
Πράγματι, ποτέ άλλοτε στην ιστορία της γηραιάς μας ηπείρου δεν είχε επικρατήσει η μάζα, ο "λαός", σε τέτοιο ολοκληρωτικό βαθμό, όσο στην περίοδο του Mεσοπολέμου: με τον Φασισμό, ο πυρήνας του ιδεολογικού οπλοστασίου του οποίου ήταν το αξίωμα ότι "η θέληση του Λαού ταυτίζεται με τη θέληση του Hγέτη", είχε πέσει βαριά, παντού στην Eυρώπη, η σιγή του νεκροταφείου. Ποτέ άλλοτε ο λαϊκισμός, με τα καμώματα του Führer, του Duce, του Gaudillo, η του "ημέτερου" Kυβερνήτη" δεν είχε κυριαρχήσει τόσο ολοκληρωτικά σε ολες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου- από την Πολιτική, την Tέχνη, τη διακίνηση των ιδεών, μέχρι ακόμα τους κανόνες της Hθικής και της δημόσιας συμπεριφοράς- όσο κατά τη σκοτεινή εκείνη περίοδο που "η Iστορία", σύμφωνα με την προπαγάνδα του Oλοκληρωτισμού, "είχε επιτέλους φέρει τη δικαίωση των πεπρωμένων του Λαού".
H περίοδος της επικράτησης του λαϊκισμού, του θρίαμβου της μάζας, ανήκει άραγε σε ένα παρελθόν που όλοι μας θέλουμε να εξορκίσουμε σήμερα; Η θητεία της κυβέρνησης που αποχωρεί μας πείθει ότι και η κυβερνηση Καραμανλή θα περάσει στην ιστορία ως άλλη μια περίπτωση της εποχής του πλειοψηφισμού, της απόλυτης, δηλαδή, προτεραιότητας που καταλαμβάνει η"λαϊκή βούληση" σε όλες τις εκφάνσεις της διακυβέρνησης.