Μηνύματα αισιοδοξίας

Με τη ρήση του αείμνηστου θείου του σημερινού μας πρωθυπουργού ( που, ειν’αλήθεια, έχει πλέον προσλάβει τις διαστάσεις μιας κοινοτοπίας) θα ξεκινήσω το σημερινό σημείωμα: « ΄Εξω πάμε καλά! «. Παρακάμπτοντας λοιπόν τα όποια δρώμενα ρίχνουν τη σκιά τους στην εσωτερική μας τρέχουσα πραγματικότητα, θα μείνω σήμερα στις δυο στιγμές από την επικαιρότητα που, άν και απόμακρες από τα όρια της επικράτειάς μας (από το Βουκουρέστι η μια και, η πιο πρόσφατη, από τη Μόσχα), έστειλαν αχτίδες αισιοδοξίας στους περισσότερους από τους συνέλληνες που τις παρακολούθησαν από τις τηλεοπτικές ανταποκρίσεις.
Η (όπως τουλάχιστον προς το παρόν δείχνουν τα πράγματα) επιτυχής έκβαση των εξωτερικών μας χειρισμών, αναδείχθηκε σε μια καινοφανή εμπειρία, τόσο για εμάς, εδώ , όσο (ας το ελπίσουμε) και για τους εταίρους και «προστάτες» μας» μας στην αντίπερα του Ατλαντικού όχθη: ότι, δηλαδή, με την επιβολή του βέτο για την είσοδο της γειτονικής μας νεοπαγούς δημοκρατίας στο ΝΑΤΟ, αλλά και με την προχθεσινή υπογραφή στα μεγαλοπρεπή ανάκτορα του Κρεμλίνο της συμφωνίας για την διέλευση του αγωγού Southstream από τη χώρα μας, αποκαλύφθηκαν τα όρια της παντοδυναμίας της σύγχρονής μας Κοσμοκράτειρας. Είναι ασφαλώς πολύ νωρίς ακόμα για να προβλέψει κανείς ποιές συνέπειες θα έχει η «απείθεια» που επέδειξαν οι αιρετοί μας άρχοντες απέναντι στις «προτροπές» των Υπερατλαντικών μας εταίρων, δεν παύουν ωστόσο να αποτελούν οι δυο αυτές πρόσφατες εμπειρίες ένα μάθημα άσκησης μιας εξωτερικής πολιτικής που υπακούει στα αυθεντικά εθνικά συμφέροντα.
Στη συνάρτηση αυτήν ας μου επιτραπεί μια δευτερεύουσα παρατήρηση: Είναι ίσως η ώρα να διερευνήσουν οι αρμόδιες υπηρεσίες μας με τις τόσο προχωρημένες στην Αμερική μεθόδους των δημοσκοπήσεων κατά πόσον οι κοινότητες των δεύτερης και τρίτης γενιάς ελληνορθόδοξων στις Η.Π.Α. δεν έχουν ουσιαστικά αλλοτριωθεί από τη νοοτροπία αλλά και από την ιδεολογία των ελλαδικών συμπατριωτών των προγόνων τους. Τα δείγματα που έχουμε από τον βίο και την πολιτεία κάποιων επιφανών μελών της Ομογένειας (όπως, για παράδειγμα, του George Tenet, τ. Διευθυντή της C.I.A. , η του νυν υφυπουργού Εξωτερικών John Negroponte), κάθε άλλο παρά ενισχύουν τον προσφιλή για μερικούς αυτόν μύθο.
Οι περιορισμένες δυνατότητές μου στον τομέα ανάλυσης της τρέχουσας εξωτερικής πολιτικής δεν μου επιτρέπουν να προχωρήσω σε περαιτέρω αναλύσεις και προβλέψεις. Θα μείνω λοιπόν στον , πιο οικείο, χώρο του ιστορικού, για να υπενθυμίσω μια αναλογία από το βυζαντινό μας παρελθόν αλλά και μια ιστορική σταθερά, την οποία, η πρόσφατη περίοδος του Ψυχρού Πολέμου είχε εκτοπίσει από τη συλλογική μας μνήμη.
Ας θυμηθούμε λοιπόν, πρώτον, ότι όταν ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ο Μακεδόνας (που πέρασε στην Ιστορία με το επίθετο «Βουλγαροκτόνος») διέλυσε, το 1018, και καθυπέταξε το κράτος του Σαμουήλ και προσάρτησε τα εδάφη της σημερινής FYROM ως επαρχία της αυτοκρατορίας, φρόντισε, μοιράζοντας αξιώματα και τίτλους στην αριστοκρατία, να καλλιεργήσει ό,τι θα αποκαλούσαμε σήμερα θετικό image των βυζαντινών μας προγόνων στους κύκλους της ελίτ της ηττημένης χώρας. Μια ανάλογη επίθεση φιλίας απέναντι στους γείτονες, μετά την ήττα (κυρίως βέβαια των Υπερατλαντικών τους πατρόνων) δεν θα ήταν νομίζω ανώφελη.
Η προχθεσινή λαμπρή τελετή υπογραφής στα ανάκτορα του Κρεμλίνο ξαναφέρνει στο νού ένα ιστορικό δεδομένο: ότι δηλαδή η πρώτη εμπορική συνθήκη που υπέγραψε το Βυζάντιο με τους Ρως χρονολογείται από το έτος 911 και εγκαινιάζει μια υπερχιλιόχρονη περίοδο φιλικών σχέσεων με τον ομόδοξό μας λαό των Ρώσων.
Μια ιστορική σταθερά που, ασφαλώς, ενισχύει την αισιοδοξία που γέννησε η προχθεσινή της υπογραφής