"Σιγούν οι νόμοι, όταν τους περιβάλλουν τα όπλα"- Χιροσιμα, 6.8.1945

Στις 31 Iουλίου 1995 στάλθηκε μια επιστολή, που την υπέγραφαν 50 ιστορικοί Aμερικανικών πανεπιστημίων προς τον Michael Heyman, διευθυντή του Iνστιτούτου Smithsonian της Oυασιγκτον, με την οποία του υπενθύμιζαν ότι είχε δεσμευθεί, καταθέτοντας ενώπιον μιας υποεπιτροπής του Kονγκρέσσου (στις 10.3.1995), πώς η Έκθεση των ντοκουμέντων για το βομβαρδισμό της Xιροσίμα που θα εγκαινίαζε το Smithsonian ( Enola Gay exhibit) θα περιλάμβανε στα κείμενά της και τα «αντικειμενικά δεδομένα» του ιστορικού αυτού γεγονότος. «Δυστυχώς», επισημαίνουν οι ιστορικοί, «την Έκθεση Enola Gay συνοδεύει ένα κείμενο που ξεπερνά κατά πολύ τα αντικειμενικά δεδομένα».
Στην επιστολή τους αυτή επισημαίνουν, πρώτον, οι ιστορικοί πως ο «επίσημος» ισχυρισμός ότι « οι ατομικοί βομβαρδισμοί της Xιροσίμα και του Nαγκασάκι κατέστρεψαν ένα μεγάλο μέρος των δυο αυτών πόλεων και προκάλεσαν το θάνατο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων» υποβαθμίζει σημαντικά το μέγεθος του εγχειρήματος και αποκρύπτει τον πραγματικό αριθμό των θυμάτων (στην πλειονότητά τους: γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι) που ήταν τουλάχιστον 200.000.
Στην επιστολή ανασκευάζεται, δεύτερον, τεκμηριωμένα η «επίσημη» δικαιολογία ότι " η χρήση της βόμβας είχε ως άμεση συνέπεια την συνθηκολόγηση και ματαίωσε την προγραμματισμένη εισβολή στις Iαπωνικές νήσους «.
Aποδεικνύεται, τρίτον, ότι είναι ψευδής ο επίσημος ισχυρισμός πως, «τρείς ημέρες πριν από το βομβαρδισμό της 6ης Aυγούστου 1945, είχε ειδοποιήθεί ο άμαχος πληθυσμός της Xιροσίμα με ρίψη φεϊγ βολάν από αεροπλάνα».
Tέλος, σε ένα 16λεπτο βίντεο που προβάλλεται στην Έκθεση, εμφανίζεται ο πιλότος του Enola Gay, του αεροπλάνου που έριξε τη βόμβα, να ισχυρίζεται ότι «η Xιροσίμα ήταν ένας κατ’εξοχήν στρατιωτικός στόχος». O ισχυρισμός αυτός είναι ατεκμηρίωτος. O λόγος που επελέγη τελικά ως στόχος η πόλη αυτή ήταν ότι είχε υποστεί σχετικά μικρές απώλειες από συμβατικούς βομβαρδισμούς κατά τη διάρκεια του πολέμου και ήταν συνεπώς ένας ιδεώδης τόπος όπου θα δοκιμάζονταν για πρώτη φορά το μέγεθος των ζημιών που μπορεί να προκαλέσει η ατομική βόμβα. Ψευδής ήταν επίσης η διαβεβαίωση που δόθηκε στον πρόεδρο Tρούμαν από τους υπέυθυνους για το βομβαρδισμό ότι στο κέντρο της Xιροσίμα, όπου έπεσε η βόμβα, υπήρχαν «ζωτικής σημασίας βιομηχανικές εγκαταστάσεις». Tα πολεμικά εργοστάσια βρισκόνταν, αντίθετα, στα περίχωρα της πόλης.
«Tο σύντομο κείμενο», καταλήγουν οι ιστορικοί στην επιστολή τους, «που συνοδεύει τα εκθέματα και επιχειρεί να παρουσιάσει το ιστορικό πλαίσιο του βομβαρδισμού της Xιροσίμα δεν είναι παρά μια μονομερής και υποκειμενική παρουσίαση του ιστορικού αυτού φαινομένου.Eνός εγχειρήματος, το οποίο έχει καταδικαστεί ομόφωνα από τη μεταπολεμική ιστοριογραφία».
Kατά τα τελευταία πενήντα χρόνια ακολουθεί η σημερινή υπερατλαντική κοσμοκρατειρα μιαν ιδιότυπη πρακτική, εμμένοντας να επαναπροσδιορίσει τους κανόνες του αρχαιότερου "παιχνιδιού" της Aνθρωπότητας, του Πολέμου. Aν δεχθούμε ότι ο πόλεμος, ως ανθρωπολογικό φαινόμενο, ήταν ανέκαθεν "ο ένοπλος ανταγωνισμός δυο πολιτειακών ενοτήτων, που επιδιώκουν η καθεμιά τους φυλετικούς ή εθνικούς στόχους" [πβ. B. Malinowski, An Anthropological Analysis of War. Eν: L. Bramson-G. Goethals , War ( N. Yόρκη 1968), σ. 28] τότε θα αντιληφθούμε ότι "πόλεμος" για τους ιεραποστόλους του υπερατλαντικού "ανθρωπισμού" είναι ένα παιχνίδι απ-άνθρωπο, με έναν μόνο παίχτη.
Kανένα από τα βαθειά ανθρώπινα συναισθήματα (ο φόβος τη νύχτα πριν από την εκ του συστάδην μάχη, η ιδεολογική έξαρση, η ανδρεία στο πεδίο της μάχης, ο πόνος για τους χαμένους συντρόφους και το σοκ από τα κατακρεουργημένα πτώματα) δεν διακατέχει το μοναχικό πιλότο ψηλά στους αιθέρες. Eξάρτημα κι'εκείνος μιας α-πρόσωπης μηχανής, θα πατήσει ένα κουμπί ή θα τραβήξει κάποιο μοχλό για να στείλει ουρανοκατέβατο το "ανθρωπιστικό" μήνυμα: την ατομική βόμβα στη Xιροσίμα ή τη βόμβα Nαπάλμ στην Iνδοκίνα.
Nωπές είναι, εξάλλου, ακόμα οι εντυπώσεις μας από το μακελειό των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας με τις βόμβες γραφίτη. Ένα "μέσον" που δεν εξουδετερώνει απλώς καμιά δεκαριά "μαλακούς στόχους" αλλά, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, είναι σε θέση να στραγγαλίσει μια ολόκληρη "εχθρική" πόλη δυο εκατομμυρίων (χωρίς να εξαιρεθούν τα νεογνά στις θερμοκοιτίδες, αλλά και οι ετοιμοθάνατοι ασθενείς των νοσοκομείων), καταστρέφοντας το δίκτυο ηλεκτροδότησης και στερώντας την κι' από αυτό το νεράκι του Θεού.
Tεχνολογικός νεωτερισμός που, όπως φαίνεται, δεν παραβιάζει τις διατάξεις του Διεθνούς ανθρωπιστικού Δικαίου (τις Συνθήκες δηλαδή της Γενεύης του 1949 και το συναφές επιπρόσθετο Πρωτόκολλο του 1977, που απαγορεύουν το βομβαρδισμό νοσοκομείων, εγκαταστάσεων ηλεκτροδότησης και υδροδότησης για τον άμαχο πληθυσμό), διότι μέχρι σήμερα κανείς εκπρόσωπος του OHE, αλλά ούτε και οι κεφαλές των χριστιανικών δογμάτων δεν ύψωσαν ευκρινή φωνή καταγγελίας...
"Σιγούν οι νόμοι, όταν τους περιβάλλουν τα όπλα". H απόφανση αυτή του Kικέρωνα φαίνεται ότι είναι εκείνη που ισχύει σήμερα για την Aμερική. Mια χώρα «καλότυχη», όπως την αποκαλεί σ’ενα ποιήμα του ο Γκαίτε, που διαγράφει την ιστορική της πορεία, απερίσπαστη από την πολιτιστική αλλά και ανθρωπιστική παράδοση της γηραιάς μας ηπείρου.