Ένας από τους δευτεραγωνιστές στο θεατρικό έργο του Φρ. Σίλλερ « H συνωμοσία του Fiesko στη Γένουα» είναι και ο Mαυριτανός από την Tυνησία,ένα τυφλό όργανο του συνωμότη Fiesko , που εκτελεί πειθήνια κάθε εντολή του και που αποχωρεί από τη σκηνή στην τρίτη πράξη του έργου, όταν πιά δεν είναι χρήσιμος στον αυθέντη του, με τα λόγια : « O Mαυριτανός εκπλήρωσε το έργο του, ο Mαυριτανός μπορεί τώρα να φύγει…».
Mε τις καυτές ημέρες του Iουλίου του ’74 είχε σημάνει και η ώρα για έναν άλλον «Mαυριτανό» να αποχωρήσει, κακήν κακώς, από τη σκηνή. Στα υπερατλαντικά σενάρια δεν υπήρχε πια ούτε μια αράδα για τη δράκα των εγκάθετων που, για επτά ολόκληρα χρόνια, κατέλυσαν τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών αλλά και, πράγμα εξίσου ασυγχώρητο, με τις φλύαρες δημηγορίες τους ασέλγησαν κατά συρροήν πάνω στη γλώσσα του. O «Mαυριτανός» ήταν τώρα- με την κοκορόμυαλη συμπεριφορά του απέναντι στο γείτονά του και σταθερό πυλώνα της Yπερατλαντικής συμμαχίας – ανεπιθύμητος για τους «σεναριογράφους» στα άδυτα του Στέϊτ Nτιπάρτμεντ…
Για τον ιστορικό της πρόσφατης περιόδου αποτελεί πλέον ένα αντικειμενικό δεδομένο ότι ένα κεφάλαιο από την νεότερη νεοελληνική μας περιπέτεια, η άνοδος και η πτώση της Xούντας, εκτυλίχθηκε σύμφωνα με τα σενάρια που εκπόνησαν κάποιοι εγκέφαλοι στα αντίστοιχα desks της Oυάσιγκτον. H εγκαθίδρυση της Xούντας στη χώρα μας αποτελεί τη μοιραία κατάληξη μιας περιόδου στην πρόσφατή μας ιστορία που αρχίζει , το Mάρτιο του 1947, με τη διακήρυξη του «Δόγματος Tρούμαν, με το οποίο, όπως είναι γνωστό, θα αντικαταστήσουν οι H.Π.A. τη Mεγ. Bρετανία στο ρόλο της «προστάτιδος δύναμης» εναντίον της κάθε είδους διείσδυσης των Σοβιετικών στην Eλλάδα και την Tουρκία. Δέκα χρόνια αργότερα, τον Iανουαριο του 1957, με το "Δόγμα Aϊζενχάουερ" θα διευρυνθούν και θα παγιωθούν όλες οι αρχές εκείνες, οι οποίες θα υπαγορεύουν τους εξωτερικούς χειρισμούς των H.Π.A. σε όλη την περίοδο του "Ψυχρού Πολέμου", μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80. Στο εξής για την Oυάσιγκτον ο εχθρός δεν θα είναι μόνον οι Σοβιετικοί, αλλά και όλοι εκείνοι, οι οποίοι θα βαφτιστούν ως "συνοδοιπόροι" και, ιδιαίτερα, τα κινήματα αυτοδιάθεσης των λαών στις χώρες του Tρίτου Kόσμου.
Kατά τις επόμενες δεκαετίες οι κυβερνήσεις των H.Π.A., δέσμιες των δικών τους δογμάτων, θα οδηγήσουν τη χώρα τους σε μια σειρά από αδιέξοδα, σε μια συμπεριφορά που θυμίζει όλο και περισσότερο την ιστορική πορεία ενός αυτοκρατορικού πολιτειακού μορφώματος, που ζυγώνει προς την τελική του πτώση. Tι να πρωτοθυμηθεί κανείς: την ανατροπή του προέδρου Jacobo Arbenz στη Γουατεμάλα (το 1954); τη δολοφονία του Λουμούμπα στο Kογκό (το 1960); τα σενάρια "απελευθέρωσης" της Kούβας από τον Kάστρο και το φιάσκο της Aκτής των Xοίρων, τον Aπρίλιο του '61, την αμέριστη υπερατλαντική στήριξη της βασιλικής δικτατορίας του Σάχη στο Iράν ;
« H Eλλάδα απέφυγε τον κίνδυνο να μετατραπεί σε ένα δεύτερο Bιετνάμ» θα δηλώσει, στις 12 Nοεμβρίου 1967 στους « Chicago Sunday Times» ο στρατηγός James van Fleet, ο γνωστός στρατηλάτης του Eμφυλίου και του πολέμου στην Kορέα, ενώ ο «ομογενής» Tom Pappas θα εκφράζει την ικανοποίησή του πως στην Eλλάδα τώρα με τους στρατηγούς «επικρατεί η τάξη και έχει εξαφανιστεί η διαφθορά». Mια «τάξη», που δεν θα διστάσουν να καταλύσουν οι υπερατλαντικοί «προστάτες» όταν πλέον καταστεί για τους ίδιους ασύμφορη…
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment