Eνα θερινό ιντερμέτζο

Ο Αιμίλιος, ένας εικοσιπεντάχρονος νεαρός άνδρας από τη Δράμα, μόλις είχε συμπληρώσει τις τελευταίες πινελιές στον απογευματινό καλλωπισμό του. Σορτσάκι και t-shirt μοδάτα, αθλητικά παπούτσια και γυαλιά ηλίου ανεβασμένα στο ήδη εμφανώς αραιωμένο, τριχωτό της κεφαλής του, κατέβαινε -τυλιγμένος μέσα στην πυκνή αύρα που ανέδιδε ένα κοκτέιλ από after shave και αποσμητικά- στο λόμπι του ξενοδοχείου, γεμάτος από τις χαρακτηριστικές για την ηλικία και το φύλο του, προσδοκίες. Ναι, ο Αιμίλιος από τη Δράμα -ακολουθώντας τη φυσιολογική εσωτερική του παρόρμηση- έβγαινε για «καμάκι».
Το περιβάλλον, ωστόσο, που θα συναντούσε ο ήρωάς μας, και ο συνοδός του, κάτω στο πολύβουο φουαγιέ και στο εστιατόριο του μεγάλου ξενοδοχειακού συγκροτήματος στη Χαλκιδική, κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικό εμφανίστηκε για τις προθέσεις του. Το κατεξοχήν αντικείμενο των επιδιώξεών του, οι θηλυκοί θαμώνες της ανάλογης ηλικίας, ελάχιστα έδειξε να εντυπωσιάζεται από την εμφάνιση του επίδοξου νεαρού ερωτιδέα από τη Δράμα. Στα πρόσωπά τους, όσες τουλάχιστον καταδέχτηκαν να τον κοιτάξουν, συνάντησε, αντίθετα, ο Αιμίλιος τη γνώριμη για κείνον έκφραση της περιέργειας, ανάμικτης, ανάλογα, με φιλοπαίγμονα διάθεση ή τον οίκτο. Μια συμπεριφορά των συνανθρώπων του, η οποία συνόδευε τον τρόφιμο του ιδρύματος, που οι Μοίρες τον είχαν «προικίσει» στο λίκνο του με το Σύνδρομο του Down σε όλη τη διάρκεια του βίου του...
Η τύχη θέλησε να βρεθούν για λίγο, το θέρος του 2007, κάτω από τη στέγη του πολυτελούς ξενοδοχείου, δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ανάμεσα στους «κανονικούς» πελάτες, που καταλύουν κάθε χρόνο στο παραλιακό θέρετρο, βρέθηκαν με τους συνοδούς τους για μια βδομάδα θερινών διακοπών, και οι τρόφιμοι του Ιδρύματος για άτομα με ειδικές ανάγκες της Δράμας. Συναπάντημα τυχαίο, που δεν άφησε διόλου τα χνάρια του στη συλλογική συμπεριφορά της μιας ή της άλλης ομάδας.
Συναπάντημα, ωστόσο, που, αν το καλοσκεφθεί κανείς, καθιστά πιο εμφανή τα σημεία των καιρών, κάποιες αλλαγές που έχουνσυντελεσθεί κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας στο μικροελλαδικό μας κοινωνικό σύνολο.

Ξεκινώντας από την πολυπληθέστερη ομάδα, τον κόσμο των «κανονικών» παραθεριστών, διαπιστώνει κανείς ότι ο ανθρωπολογικός τύπος του υπερατλαντικού τουρίστα έχει πάψει, εν τω μεταξύ, να αποτελεί ένα δυσεύρετο είδος και για το δικό μας κοινωνικό σύνολο: Προγάστορες οι άνδρες και με πάλλουσα κυτταρίτιδα οι γυναίκες, συνωστίζονται στον μπουφέ, για να επιστρέψουν στο τραπέζι τους με τεράστια πιάτα, από τα οποία ξεχειλίζουν, ανακατωμένα, τα προϊόντα της τέχνης του σεφ, για να καταναλωθούν με βουλιμία από συνέλληνες που δεν τους νοιάζει ποιος κάθεται στο διπλανό τους τραπέζι. Ανθρωποι της λεγόμενης μεσαίας αστικής τάξης, οι αναγνωστικές προτιμήσεις των οποίων ανταποκρίνονται στα περιεχόμενα μιας αθλητικής φυλλάδας, ενώ οι αισθητικές κατηγορίες που τους ελκύουν υπαγορεύονται από τα προσφιλή τους «ριάλιτι» της τηλεόρασης. Μια κοινωνική κατηγορία, το μέγεθος της οποίας μάς είναι άγνωστο, που αποτελεί οπωσδήποτε ένα πραγματικό δεδομένο και για τη δική μας κοινωνία.
Ενα θετικό, ένα ελπιδοφόρο μήνυμα μας έρχεται, αντίθετα, από τη μικρή εκείνη ομάδα των δυστυχών συνανθρώπων μας, που βρέθηκαν και κείνοι για λίγο στον παραθεριστικό παράδεισο της Σιθωνίας. Είναι, κατ' αρχήν, αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η πολιτεία και οι αρμόδιοι προσπαθούν με ειδικά προγράμματα να ενσωματώσουν κοινωνικά τους τροφίμους των ιδρυμάτων αυτών, αλλά και άξια συγχαρητηρίων η διεύθυνση του ξενοδοχείου που συνεργάστηκε. Δεν είναι πολύ μακριά οι καιροί, αν αναλογιστεί κανείς, που οι ατυχείς αυτοί συνάνθρωποί μας αποτελούσαν αντικείμενο μιας μακάβριας «οριστικής λύσης» που έθετε σε εφαρμογή η Εξουσία, όχι μόνον στη ναζιστική Γερμανία, αλλά και αργότερα στον «πολιτισμένο» σκανδιναβικό Βορρά...

Το σημείωμα αυτό αφιερώνεται στους πρωτεργάτες του ελπιδοφόρου αυτού δείγματος φιλαλληλίας, στους νοσηλευτές και τους τρυφερούς συντρόφους του «ήρωά» μας, του Αιμίλιου, που βρήκε τελικά παρηγοριά για τον ερωτικό του καημό στα χάδια τους και στα γλυκά τους λόγια...