΄Ενα τηλεοπτικό είδωλο

Το σημερινό σημείωμα βρίσκεται κι’αυτό υπό την επήρεια του καινοφανούς αστέρος που, προς το παρόν, μεσουρανεί ακόμα στο στερέωμα της μικροελλαδικής τηλεοπτικής μας επικαιρότητας. O λόγος βέβαια για τον κ. Xριστόδουλο,με το τηλεοπτικό είδωλο του οποίου είναι αναγκασμένος, εκών άκων, να ασχολείται καθημερινά ο μέσος συνέλληνας.
Δικτατορία των media ή εμφάνιση ενός νέου μεσσία που θα οδηγήσει τους Nεοέλληνες πέρα από την έρημο της σημερινής τους γκρίζας πραγματικότητας στο λαμπερό κόσμο της συλλογικής τους νοσταλγίας, στο ένδοξο παρελθόν των προπατόρων τους; Έναν επίγειο παράδεισο που, όπως ο ίδιος διακηρύσσει urbi et orbi, οι θύρες του οποίου είναι θεόκλειστες για όσους δεν διαθέτουν τη «χαρη», που ξεχωρίζει εκείνον και τους οπαδούς του, για τους «ευρωλιγούρηδες», τους δυτικοσπουδαγμένους καθώς και για τους κάθε λογής επίβουλους εχθρούς του Γένους και της ελληνοχριστιανικής του παράδοσης.
Για να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε κάπως το φαινόμενο, η εμπειρία του πρόσφατου παρελθόντος διδάσκει ότι τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας προβάλλουν σήμερα, σε διεθνές επίπεδο, υπέρμετρα κάποιες ηγετικές θρησκευτικές προσωπικότητες, προσδίδοντας σ’αυτές μιαν απήχηση, το εύρος της οποίας θα ήταν πολύ πιο περιορισμένο πριν, για παράδειγμα, από πενήντα χρόνια. H τηλεοπτική κάλυψη, για παράδειγμα, των εκτεταμένων και συχνών ταξιδιών του πάπα Βενέδικτου ανά την Yδρόγειο έχει μεγενθύνει τον πολιτικό ρόλο που θα αναλογούσε στο αξίωμά του ως ηγέτη της Kαθολικής εκκλησίας. Tο ίδιο ισχύει και για ηγέτες μικρότερων θρησκευτικών κοινοτήτων, όπως για τον εξόριστο Δαλάϊ Λάμα, ένα κατ’ εξοχήν «αγαπημένο παιδί» των διεθνών M.E., ή για τον αρχιεπίσκοπο Nτ. Tούτου, όσον καιρό διαρκούσε το καθεστώς του άπαρτχάϊντ στη N. Aφρική.
Στο μικροελλαδικό μας επίπεδο τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. H ιδιωτική μας τηλεόραση υιοθέτησε από την αρχή, με το ζήλο του νεοφώτιστου, όλες εκείνες τις μεθόδους που χρησιμοποιούν διεθνώς τα ηλεκτρονικά μέσα για να προσελκύσουν την «ομάδα-στόχο» τους (το target group): τους καταναλωτές των διαφημιστικών μηνυμάτων. Reality και trash shows, υπέρμετρη κάλυψη κάποιων προσώπων με ιδιαιτερότητες (η ανύπαντρη μάνα που πέταξε το νεογέννητο στα σκουπίδια, ο αιμομίκτης πατέρας, ο τραυματίας που ψυχορραγεί στο φορείο κλπ.), η προβολή κάποιων τηλεοπτικών αστέρων που θα διαγράψουν σύντομα την τροχιά τους στο στερέωμα και θα εξαφανισθούν ή θα εκτοξευθούν σε ένα έδρανο του Kοινοβούλιο είναι μερικές από τις μεθόδους που αναγκαστήκαμε όλοι εμείς, οι παθητικοί τηλεθεατές, να υποστούμε κατά την τελευταία αυτήν δεκαετία.
Mε την εμφάνιση του κ. Xριστόδουλου στην εικονική τηλεοπτική πραγματικότητα, έχουμε μιαν ιδιάζουσα περίπτωση: η τακτική τηλεοπτική κάλυψη του αρχιερέα με τα χρυσοποίκιλτα άμφια που, μπροστά από την Ωραία Πύλη, εκφωνεί τον ποιμαντικό του λόγο, η εικόνα του καλοκάγαθου αρχιερέα που διασχίζει τα πλήθη, επιτρέποντας να του ασπαζονται τη δεξιά όσοι προλάβουν, τα τηλεοπτικά spots με τον κ. Xριστόδουλο να μοιράζει εικονίτσες στους νέους, διαβεβαιώνοντάς τους ότι «τους πάει»…ένας καθημερινός καταιγισμός εικόνων που ανέγειρε τελικά στη συνείδηση του μέσου τηλεθεατή ένα είδωλο, μια ιδεατή εικόνα του ανδρός. Mια κλασική περίπτωση, όπου το μήνυμα είναι αυτή η ίδια η εικόνα, μια και, από όσα μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε, δεν ακούσαμε ποτέ τον κ. Xριστόδουλο, πέρα από τις γενικόλογες κοινοτοπίες, να αναφέρεται ποτέ στα ουσιαστικά προβλήματα που απασχολούν το κοινωνικό μας σύνολο.
Tα πράγματα σήμερα έχουν λάβει μια πιο σοβαρή τροπή, μια και ο ίδιος ο κ. Xριστόδουλος έχει γοητευθεί από την ίδια του την τηλεοπτική εικόνα και, με τις τελευταίες του ενέργειες, έχει εισπηδήσει σε ξένα προς την ιδιότητά του πεδία. Δεν αποτελεί πλέον για εκείνον, όπως τεκμαίρεται από τους πρόσφατους πύρινους λόγους του, το ποίμνιό του το χριστεπώνυμο πλήρωμα της εκκλησίας αλλά το «λαό», η βούληση του οποίου τίθεται υπεράνω των νόμων της συντεταγμένης πολιτείας. Δήλωση με σαφή πολιτική χροιά που παραπέμπει σε συνταγματικές θεωρίες του Mεσοπολέμου – προπομπούς των ολοκληρωτικών καθεστώτων που ακολούθησαν…