Πτυχές από το ά-τυπο πολιτικό γίγνεσθαι

Σε κάποια στιγμιότυπα από την τρέχουσα επικαιρότητα θα σταθώ για λίγο με το σημερινό μου σημείωμα: πτυχές από μια πραγματικότητα που αμυδρά, η και διόλου, αντικατοπτρίζεται από τα φλύαρα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Ο λόγος λοιπόν σήμερα για τα έργα και τις ημέρες τριών εκπροσώπων της ανώτατης εκκλησιαστικής μας ιεραρχίας καθώς και για τον ρόλο τους στο τρέχον πολιτικό γίγνεσθαι. Ας καταγράψουμε όμως πρώτα συνοπτικά αυτά τα ίδια τα στιγμιότυπα
Στιγμιότυπο πρώτο : ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. ΄Ανθιμος δηλώνει πριν από λίγες μέρες ότι θα χωροστατήσει ο ίδιος σε εκκλησιαστική τελετουργία (αγρυπνία), για να μην ικανοποιηθούν οι ληστρικές ορέξεις των «Σκοπιανών» ( αλλά και όσων Δυτικών ενδεχομένως τους υποστηρίζουν) για το όνομα της Μακεδονίας. Μια δημόσια δήλωση ενός προβεβλημένου παράγοντα της δημόσιας ζωής, η οποία θα δημιουργούσε την εντύπωση σε έναν ξένο επισκέπτη μας από τη Δύση ότι βρέθηκε σε μια χώρα, το κοινωνικό σύνολο της οποίας βρίσκεται ακόμη στο πολιτιστικό στάδιο της προφορικότητας. Σε μια κοινωνία δηλαδή, όπου οι εξωτερικοί χειρισμοί και οι σχέσεις με τους γείτονες διεκπεραιώνονται κυρίως μέσω των επικλήσεων από κάποιους ιερουργούντες δημόσια σαμάνους και όχι από κάποιους επαγγελματίες της πολιτικής και της διπλωματίας. Μια δημόσια δήλωση ενός ανώτατου ιεράρχη, η οποία, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν συνάδει διόλου με αυτόν τον ίδιο τον Ιερό κανόνα του. Διότι, αν για του ψύλλου πήδημα (σήμερα οι «ονοματοκλοπείς» Σκοπιανοί, αύριο κάποιος «άθεος» συγγραφέας) παραβιάζεται από τον ίδιο τον ιεράρχη η τρίτη από τις Δέκα εντολές («Οὐ λήψει τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίω»), τότε η όλη τελετουργία, στην οποία εκείνος προεξάρχει δεν ξεφεύγει από το επίπεδο του τελετουργικού εξορκισμού, γνωστού και ως «βουντού», που συνηθίζεται σε χώρες τριτοκοσμικές. Ο κ. ΄Ανθιμος ωστόσο εξακολουθεί, παρά τις παρόμοιες δηλώσεις που δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να προβάλει, να αποτελεί έναν παράγοντα στο δημόσιο βίο της χώρας μας.
Στιγμιότυπο δεύτερο: ΄Εναν παράγοντα στο δημόσιο βίο της χώρας μας αποτελεί και ο σημερινός Προκαθήμενος της Ελλαδικής εκκλησίας. Παράγοντα, η σπουδαιότητα του οποίου είναι σήμερα (που κοντοζυγώνουν οι εκλογές) ιδιαίτερα αναβαθμισμένη στην αντίληψη των αιρετών μας αρχόντων. Ο κ. Χριστόδουλος, ας το θυμηθούμε, παρόλο που ποτέ του δεν μετείχε ως υποψήφιος σε κάποια εκλογική διαδικασία, προβάλει με κάθε ευκαιρία το δικαίωμά του να μετέχει και ο ίδιος, όπως και οι δυνάστες του 19ου αιώνα, στα κοινά «ελέω Θεού». Είναι ο ιεράρχης που, από την ανάρρηση του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, δεν έπαψε να εκφέρει ρηματικές διακηρύξεις που λιγότερη συνάφεια είχαν με το ποιμαντικό του καθήκον και περισσότερη με πολιτικά μανιφέστα. Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, τις αναφορές του κ. Χριστόδουλου σε κάποια κλίμακα αξιών, όπου, κατά τον ίδιο, το Έθνος φέρεται ως υποδεέστερο του Γένους, διότι έχει απώλεσε την ταυτότητα που του έδωσε η Εκκλησία. Μια απόφανση, η οποία μας γυρίζει σε ιστορικές περιόδους, πριν τα διδάγματα του Διαφωτισμού και οι διακηρύξεις της Γαλλικής ανάστασης καταστούν αξίες πανανθρώπινες. Σήμερα ο κ. Χριστόδουλος απροκάλυπτα πλέον εμπλέκει τον ίδιο του τον εαυτό του στο κομματικό αλισβέρισι, αφού πλέον δηλώνει δημόσια ότι «ηγείται» του 98% του «ποιμνίου του» απέναντι στο 2% που εκπροσωπεί η «αντίπαλη» κομματική παράταξη του Συνασπισμού όπως ο ίδιος (ελάχιστα εμφορούμενος από το πνεύμα της χριστιανικής φιλαλληλίας) την χαρακτηρίζει.
Στιγμιότυπο τρίτο: Η πολιτεία ενός, εξωελλαδικού αυτή τη φορά ιεράρχη, ο οποίος κατόρθωσε να αναβαθμίσει ένα εκκλησιαστικού χαρακτήρα ζήτημα σε πολιτικό πρόβλημα. Διότι η άρνηση του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλου Γ΄ να επιτρέψει να εκλεγούν επίσκοποι που προέρχονται από το γηγενές αραβόφωνο ποίμνιο, μια άρνηση που βρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση με την ορθόδοξη παράδοση, δημιουργεί ζητήματα στους εξωτερικούς πολιτικούς χειρισμούς της χώρας μας και, ιδιαίτερα, στις διακρατικές σχέσεις μας με την παλαιστινιακή κοινότητα αλλά και με την Ιορδανία.
Μια νεότερη τάση στην έρευνα της Πολιτικής επιστήμης έχει ως αντικείμενό της τις λεγόμενες «α-τυπες» εκφάνσεις της Πολιτικής ( Informal Politics), φαινόμενα δηλαδή που βρίσκονται έξω από τη σφαίρα της συνταγματικά κατοχυρωμένης πολιτικής λειτουργίας. ΄Εναν τέτοιο εξωθεσμικό, ά-τυπο πολιτικό παράγοντα αποτελούν και οι τρείς αρχιερείς που, ωστόσο, αντλούν την όποια νομιμότητα επικαλούνται από τη σιωπηλή συναίνεση του «ποιμνίου» τους.
Ταυτίζεται η συναίνεση του «ποιμνίου», η σιωπή των αμνών, με μια de facto νομιμοποίηση των πολιτικών χειρισμών του κ. Χριστόδουλου ή, αντίθετα, η σιγή και η ανοχή της πλειοψηφίας σημαίνει ότι δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμα το πολιτιστικό στάδιο της παραδοσιακής κοινωνίας, όπου πρωταγωνιστούν οι ιεροφάντες και οι σαμάνοι;
Η απάντηση επαφίεται στους ειδικότερους από το συντάκτη του σημερινού σημειώματος.